Στις 9/4/2020 βρέθηκε νεκρή στις γυναικείες φυλακές Ελαιώνα στη Θήβα η κρατούμενη Αζιζέλ Ντενίρογλου. Όλο το βράδυ παρακαλούσε για βοήθεια αφού δεν μπορούσε να αναπνεύσει κι είχε υψηλό πυρετό ενώ έπασχε και από καρδιολογικά προβλήματα. Η Αζιζέλ όχι μόνο δεν έλαβε την απαραίτητη φροντίδα αλλά το μόνο που εισέπραξε είναι μια απειλή για αναφορά από την υπεύθυνη υπάλληλο της βάρδιας γιατί την ενοχλούσε. Την ίδια μέρα οι κρατούμενες έβαλαν φωτιά σε στρώματα και ρούχα, ενώ προκάλεσαν φθορές στα ψυγεία της φυλακής, διαμαρτυρόμενες για τη δολοφονική αδιαφορία του κράτους για την υγεία τους. Η εξέγερση αυτή δέχτηκε, όπως ήταν αναμενόμενο, σκληρή καταστολή, δηλαδή άγριους ξυλοδαρμούς από ΜΑΤ με αποτέλεσμα πολλές κρατούμενες να είναι σοβαρά τραυματισμένες.
Δεδομένου ότι τα συμπτώματα της Αζιζέλ ήταν αυτά που προκαλεί ο covid-19, μπορούμε να διαπιστώσουμε για άλλη μια φορά την υποκρισία του κράτους που προσπαθεί να εγκαθιδρύσει την κυριαρχία του πάνω στις ζωές μας με το πρόσχημα της υγείας. Δηλαδή, μας καλεί να κλειδαμπαρωθούμε σπίτι, να ρουφιανέψουμε όποιον δεν ακολουθεί τις επιταγές του και να αναλάβουμε την ατομική ευθύνη για τη συγκυρία με την πρόφαση του να διατηρήσουμε τη δημόσια υγεία και να προστατέψουμε τις ευπαθείς ομάδες. Ταυτόχρονα, αυτό δείχνει την πλήρη αδιαφορία του, στοιβάζοντας μετανάστες σε στρατόπεδα κράτησης και κρατούμενες σε κελιά. Με λίγα λόγια το κράτος έχει την ευθύνη όχι μόνο για τις άθλιες συνθήκες που επικρατούν στους χώρους αυτούς, καθιστώντας τους ιδιαίτερα ευνοϊκούς για την εξάπλωση του ιού, αλλά και των αναμενόμενων θανάτων. Όσο για την “ευαισθησία” του προς τις ευπαθείς ομάδες που τόσο διαφημίζει, φαίνεται να εξαντλείται στα όρια των αποδεκτών τύπων πολιτών αφού πέρα από τα τείχη της φυλακής αυτή παύει να υφίσταται.
Οι φυλακές, όπως κάθε δομή εγκλεισμού, γίνονται τόποι κοινωνικού αποκλεισμού και πολλές φορές εξόντωσης. Ο ρόλος τέτοιων θεσμών είναι ξεκάθαρα τιμωρητικός και έχει σκοπό την παγίωση των εξουσιαστικών και εκμεταλλευτικών σχέσεων εντός της κοινωνίας. Τα κράτη προφασίζονται αρχές όπως τα δικαιώματα, η δημόσια τάξη, η εναντίωση στη βία και την εγκληματικότητα, για να δικαιολογήσουν την ύπαρξη «σωφρονιστικών» θεσμών όπως των φυλακών, ενώ αυτά καταπατούν κάθε τέτοιο δικαίωμα και ασκούν εγκληματική βία στα σώματα των κρατούμενων. Αντιπροσωπευτικά παραδείγματα αυτής της κατάστασης είναι οι συνεχόμενες καταγγελίες των κρατουμένων της Πέτρου Ράλλη οι οποίες ζούνε σε άθλιες συνθήκες (στρώματα με κοριούς ,ελάχιστο φαγητό, έλλειψη βασικών προϊόντων υγιεινής κλπ) ενώ δέχονται παράλληλα τη ρατσιστική και σεξιστική βία των μπάτσων. Οι θάνατοι στις φυλακές Ελαιώνα έρχονται να επιβεβαιώσουν τον κανόνα, δηλαδή ότι πολλές φορές η ποινή φυλάκισης σημαίνει θανατική καταδίκη.
Μπορεί το κράτος μέσω του εγκλεισμού να προσπαθεί να εγκαθιδρύει καθεστώτα εξαίρεσης, να νομίζει ότι κεκλεισμένων των θυρών μπορεί να ασκεί ανενόχλητο τη θανατοπολιτική του, να επιλέγει ποιοι αξίζει να ζήσουν και ποιοι όχι, αλλά εμείς επιλέγουμε να μη ξεχνάμε όσους και όσες ωθούνται στο περιθώριο. Βλέπουμε το κράτος να θέτει σε καραντίνα ολόκληρες κοινότητες ρομά, να κάνει την ασυλοποίηση αυστηρότερη θέτοντας ακόμη πιο περιοριστικούς κανόνες στους τροφίμους ψυχιατρείων και απέναντι στο επικίνδυνο για την υγεία καθεστώς εγκλεισμού να προτάσσει την ενίσχυσή του. Την ίδια ώρα μεθοδεύει την διάλυση της βασικής παράμετρου αντιμετώπισης του κορονοιού, δηλαδή το δημόσιο σύστημα υγείας. Επομένως, μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι το κράτος ανέκαθεν αδιαφορούσε για το αν είναι υγιείς οι “μη παραγωγικές” κοινωνικές ομάδες και ότι αυτό που το ενδιαφέρει, πέρα από το να ελαχιστοποιήσει το πολιτικό και υλικό βάρος της διαχείρισης της πανδημίας, είναι να νομιμοποιήσει τις όλο και αυταρχικότερες πρακτικές του επιβάλλοντας μονάχα μια επιστημονική γραμμή περί υγείας. Σε μια συνθήκη που τα όρια μεταξύ των εντός και εκτός τείνουν να γίνουν όλο και πιο αυστηρά (π.χ. δε δίνονται οι δικαιούμενες άδειες), που ο ήδη υπάρχων ατομικισμός αναζωπυρώνεται κάτω από τον καλλιεργούμενο φόβο της θανάσιμης απειλής του ιού, που το κράτος προσπαθεί με πατριωτικούς λόγους να μας πει πως όλα μας έχουμε ένα κοινό εθνικό συμφέρον (να διατηρήσουμε υγιές το έθνος), εμείς επιλέγουμε να στρέφουμε το βλέμμα σε όσους και όσες πάντα αποκλείονταν από αυτούς τους λόγους. Χαιρετίζουμε την εξέγερση των κρατουμένων και θεωρούμε σημαντικές τέτοιες κινήσεις που δείχνουν ότι ο αγώνας δεν γνωρίζει σύνορα, ότι η κοινωνική πάλη δεν εμποδίζεται από τον εκτοπισμό από το κοινωνικό σύνολο. Για εμάς είναι σημαντικό να δημιουργούμε συνεχώς δίκτυα αλληλεγγύης και επικοινωνίας μεταξύ των εντός και εκτός των τειχών και να διαρρηγνύουμε την σχέση απομόνωσης και αποστόμωσης που επιβάλλεται φωτίζοντας τον λόγο των κρατουμένων.
Αλληλεγγύη στων αγώνα των κρατουμένων στις φυλακές Ελαιώνα
Άμεση αποσυμφόρηση των φυλακών
Άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων τους
Αυτόνομο Σχήμα ★ ΦυσικοΜαθηματικού