ankara escort eve gelen escort gaziosmanpaşa escort keçiören escort kızılay escort kolej escort maltepe escort mamak escort ofise gelen escort otele gelen escort rus escort sihhiye escort sincan escort tandoğan escort tunalı escort türbanlı escort ulus escort yenimahalle escort
Το τελευταίο διάστημα κάτι συμβαίνει στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο. Εν μέσω των γενικότερων πολιτικών υποτίμησης και απαξίωσης των εργαζόμενων και φοιτητριών, η νέα εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που φέρνει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας σαν συνέχεια όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων και με τη σύμφωνη γνώμη των πρυτανικών αρχών, έθεσε το φοιτητικό κίνημα σε κατάσταση πολέμου. Στην βάση αυτή εμφανίστηκαν δύο τάσεις μέσα σε αυτό.
Οι δύο τάσεις
Η πρώτη τάση, αφού αυτοανακυρήχθηκε ως “φοιτητική πρωτοπορία”, επέλεξε να δραστηριοποιηθεί υπό την αιγίδα των Διοικητικών Συμβουλίων, σε μία περίοδο που οι Γενικές Συνελεύσεις δεν έχουν μαζικότητα. Η ομάδα αυτή, η οποία στην πλειοψηφία της αποτελείται από το ΜΑΣ (φοιτητικό όργανο του ΚΚΕ) και την ΑΡΑΣ (οργάνωση που συμμετέχει στην ΛΑΕ), εμφανίστηκε στην Αθήνα υπό την σημαία κάποιων υποτιθέμενων μαζικών φορέων, διαλαλώντας μάλιστα ότι εκπροσωπεί κάποιους φοιτητές, εργαζόμενους και μέλη ΔΕΠ στα πανεπιστήμια. Η δεύτερη τάση, που δημιουργήθηκε από τα αυτόνομα-ελευθεριακά σχήματα και τα αυτοοργανωμενά στέκια, έθεσε ως στόχο να συμβάλει στην οικοδόμηση ενός ακηδεμόνευτου φοιτητικού κινήματος που θα οργανωνόταν στη βάση. Αυτή οργανώθηκε με ταξική και όχι συντεχνιακή βάση, συμπεριλαμβάνοντας και μέλη του πανεπιστημίου που συνήθως παραμένουν αόρατα, όπως οι διοικητικοί και οι υπ. διδάκτορες.
Ένα τέτοιο κίνημα σημαίνει α) Τη δημιουργία κοινοτήτων αγώνα, κόντρα σε συντεχνιακές και γραφειοκρατικές λογικές, που θα παράγουν πολιτικό λόγο και δράσεις μέσω πολύμορφων οριζόντιων διεργασιών ζύμωσης φοιτητριών και εργαζομένων, β) ο πολιτικός λόγος που παράγεται να μην περιχαρακώνεται γύρω από ορισμένα «κομβικά» αιτήματα -όπως το αίτημα «φοιτητές ξανά», όπου απλά μας επαναφέρει σε μία πρότερη κατάσταση δίχως να κάνει κριτική στους όρους φοίτησης καθώς και στο ίδιο το πανεπιστήμιο- αλλά να αναλύει συνολικά τους όρους ζωής/φοίτησης/εργασίας και το ρόλο του επιχειρηματικού πανεπιστημίου σήμερα, και γ) να γίνουν κινήσεις ώστε να συνδεθούν οι αγώνες μαθητών, φοιτητριών, εργαζομένων και υπόλοιπων υποτιμημένων κομματιών εντός και εκτός πανεπιστημίου. Η οργάνωση αυτού του αγώνα κινήθηκε σε δύο αλληλοτροφοδοτούμενες κατευθύνσεις, ανάλογα και με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε πόλης και σχολής. Η πρώτη αφορά την παρέμβαση εντός των Γενικών Συνελεύσεων μέσω ανοιχτών πλαισίων με την προοπτική αναδιαμόρφωσης των διαδικασιών αυτών και την εκκίνηση μιας ουσιαστικής πολιτικής διαπάλης εντός τους. Η δεύτερη έχει να κάνει με τη δημιουργία ανοιχτών συνελεύσεων φοιτητών-εργαζομένων και άλλων πρωτοβουλιακών κινήσεων όπως οι καταλήψεις πρυτανειών. Και οι δύο αυτές κατευθύνσεις συνέβαλαν στην πυροδότηση ενός μαζικού κύματος καταλήψεων σχολών και πρυτανειών και στην γενικότερη επανοικειοποίηση των πανεπιστημιακών χώρων που από την αρχή της πανδημίας παραμένουν απονεκρωμένοι.
Στη Θεσσαλονίκη, λόγω ιδιαίτερων χαρακτηριστικών των φοιτητικών κοινοτήτων και της προνομιακής θέσης των πανεπιστημίων στην πόλη, οι καταλήψεις στηρίχθηκαν μαζικά από τους φοιτητές/τριες, με την αστυνομία σε συνεργασία με τις πρυτανικές αρχές να αναγκάζονται να εκκενώνουν διαρκώς επανακατειλημμένους χώρους. Η καταστολή αυτή είχε ως αποτέλεσμα να ενεργοποιηθούν τα αντανακλαστικά διαφόρων κομματιών της τάξης μας, που οδήγησε στην κοινωνικοποίηση του φοιτητικού αγώνα. Η μαζικότητα των ανοιχτών διαδικασιών και καταλήψεων έφερε σε αμηχανία τις γραφειοκρατικές δυνάμεις που αδυνατούσαν να ελέγξουν τους φοιτητικούς συλλόγους, καθώς οι φοιτητικοί σύλλογοι ήταν στο δρόμο ανεξαρτήτως αποφάσεων ΔΣ. Συνέπεια αυτού ήταν να πραγματοποιηθούν στην πόλη οι μεγαλύτερες ίσως διαδηλώσεις των τελευταίων δεκαετιών και να δούμε τη συμμετοχή φοιτητικών συλλόγων σε εργατικές και αντιπολεμικές πορείες με ιδιαίτερα ριζοσπαστικά και ταξικά προτάγματα. Στην Αθήνα η δημιουργία ανοιχτών συνελεύσεων όπως της Πανεπιστημιούπολης, της Πολυτεχνειούπολης, των ΤΕΦΑΑ, της Νομικής και της συνέλευσης αγώνα του ΕΚΠΑ λειτούργησε ως καταλύτης των επερχόμενων δράσεων. Σε μια συγκυρία που οι σύλλογοι στην Αθήνα ήταν απονεκρωμένοι και οι πλειονότητα των αριστερών δυνάμεων αρκούταν στα ΔΣ, οι ανοιχτές συνελεύσεις αποτέλεσαν τόπο συνάντησης και ζύμωσης για φοιτητές εργαζόμενους και οικοτρόφους, διοργάνωθηκαν μέσω αυτών δράσεις επανοικειοποίησης, πορείες, εκδηλώσεις και κουβέντες. Παράλληλα με αυτές τις κινήσεις ξεκίνησαν να εμφανίζονται μια σειρά καταλήψεων, εκ των οποίων κάποιες προέκυψαν από τις ανοικτές συνελεύσεις και άλλες απο πρωτοβουλίες φοιτητών από τις σχολές. Ξεκινώντας από αυτή του Γυάλινου στην Πάντειο και με χρονολογική σειρά να ακολουθούν, των πρυτανειών του ΕΜΠ, του Γεωπονικού και του ΠαΠει, υπήρξε μια έντονη προσπάθεια να δημιουργηθούν ενεργά κέντρα αγώνα και συνάντησης φοιτητών/ριων και εργαζομένων του πανεπιστημίου.
Η γραφειοκρατική αδιέξοδος
Οι μαζικές ΓΣ της Θεσσαλονίκης, ξεπέρνουσαν στην πράξη τις γραφειοκρατικές διαδικασίες των κομματικων παρατάξεων, διότι οι φοιτητές/τριες καταλάμβαναν σχολές και κατέβαιναν στους δρόμους μόνοι τους, δίχως να το αναθέτουν σε καμία πρωτοπορεία. Προκειμένου να μην τους προσπεράσουν οι καταστάσεις και στην Αθήνα, τα αντίστοιχα κομματικά σχήματα προέβησαν σε σαμποτάζ πολιτικών διαδικασιών από τις οποίες δεν μπορούσαν να αντλήσουν πολιτική υπεραξία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Πάντειος, όπου ενώ υπήρχε διάθεση του σώματος να γίνει ΓΣ, δύο φορές σαμποταρίστηκε απο τις δυνάμεις αυτές, αφού πέραν απ’το ότι απείχαν απο τις συνελεύσεις, καλούσαν και σε αντιπαραθετική εκδήλωση την ίδια ώρα σε κοντινό μέρος με αποτέλεσμα να μην υπάρχει απαραίτητη απαρτία. Πλήν αυτών, το επόμενο διάστημα μία από τις δυνάμεις των λεγόμενων φορέων, η ΑΡΑΣ, επέλεξε επιπλέον τον δρόμο της ευθείας σύγκρουσης με τις ανοιχτές συνελεύσεις και τις καταλήψεις. Άλλωστε, η σύγκρουση, ειδικά με αυτούς τους όρους, (οργανωτικούς, βίαιους) αποτελεί εγγενές στοιχείο της ΑΡΑΣ σε μια προσπάθειά της να συσπειρωθεί στο εσωτερικό της και να επιβληθεί ως ο νταης του φοιτητικού κινήματος. Χρησιμοποιώντας το αφήγημα περί «ασφαλιτών», « προβοκατόρων» και «παρακράτους» για τον αντιεξουσιαστικό χώρο, ο οποίος ήταν βασικός πολιτικός πυρήνας της πλειοψηφίας των αυτόνομων και ελευθεριακών σχημάτων -χωρίς αυτό επ’ ουδενί να σημαίνει ότι τα μέλη των σχημάτων, οι καταληψίες και οι συμμετέχουσες στις ανοιχτές συνελεύσεις ανήκουν σε αυτόν- υιοθέτησε τη στρατηγική «έξω οι αναρχικοί από τα πανεπιστήμια». -Εδώ, αξίζει να σημειωθεί ότι η παραπάνω ρητορική είναι και η επίσημη γραμμή του πρύτανη του ΕΚΠΑ, κατά την διάρκεια ομολογίας για την εισβολή ΕΚΑΜ και ΟΠΚΕ μέσα στα σπίτια των εστιακών φοιτητών, αφότου τους είχε αφήσει έναν μήνα χωρίς σίτιση.-
Έτσι κι αλλιώς, το ιστορικό της συγκεκριμένης οργάνωσης είναι αρκετά βεβαρυμένο και μετράει εξαιρετικά βίαιες συμπλοκές με σχεδόν κάθε αριστερή και μη οργάνωση που υπάρχει, με επιθέσεις σε φοιτητές, με κατσαβίδια, σιδερολοστούς κ.α.. Έχοντας επιλέξει να κάνουν πολιτική, όχι με ουσιαστικούς όρους, αλλα με όρους θεάματος και βιτρίνας η πολιτική της στάση δεν θα μπορούσε παρά να είναι προϊόν της επιλογής αυτής. Η συνεχής λασπολογία, τα ψέματα και η θυματοποίηση, συνθέτουν την ουσία μιας πολιτικής η οποία υπάρχει μόνο για να πατρονάρει, να ελέγχει και μερικές φορές να σαμποτάρει το φοιτητικό κίνημα ώστε να μπορεί να αναπαραχθεί εντός του, αδυνατώντας να δώσει λύσεις και διεξόδους (προωθώντας επί τις ουσίας μόνο μια διαφορετική προσέγγιση της διαχείρισης του κεφαλαίου, όμοια με αυτή του ΣΥΡΙΖΑ).
Τα γεγονότα
Η στρατηγική αυτή από μεριάς της ΑΡΑΣ κατέληξε σε μία σειρά γεγονότων κλιμακούμενης έντασης, που αποκορύφωμα είχε τα σκηνικά βίας στις 22/4. Στις αρχές Απρίλη, μέλη της ΑΡΑΣ, χτύπησαν μέλη της Ανοικτής Συνέλευσης Πολυτεχνειούπολης αφότου τους ζητήθηκε να αποχωρήσουν από αυτή για “αντιδεοντολογική συμπεριφορά”. Συγκεκριμένα κάθε δράση που αποφασιζόταν από την συνέλευση, σαμποτάροταν με διάφορους τρόπους από δυνάμεις της ΑΡΑΣ που την “παρακολοθούσαν”. Ενώ την ίδια στιγμή η τραμπούκικη συμπεριφόρα της συγκεκριμένης γκρούπας διαχύθηκε και σε διαδικάσιες Γενικών Συνελεύσεων και συγγραφής ανοιχτών πλαισίων, όπως στην Αρχιτεκτονική του ΕΜΠ οπου τραμπούκισαν συντρόφους και συντρόφισσες, επικεντρωμένοι(ες) ωστόσο κυρίως σε μέλη του ΝΑΡ.
Μια βδομάδα μετά σε συνδιαμόρφωση ανοικτού πλαισίου για τη ΓΣ του Φυσικού, σε μια διαδικασία που είχε καλέσει και το Αυτόνομο Σχήμα ΦΜΣ, μια ομάδα 20 τραμπούκων αφού ζήτησε τα ρέστα από την Παρεμβολή (σχήμα της ΕΑΑΚ στο Φυσικό) επειδή συμμετείχε στη διαδικασία μαζί μας, επιτέθηκε λεκτικά και σωματικά κατά συντρόφισσων υπό τις ατάκες «θα σου φουσκώσουμε τη μούρη τόσο που δεν θα μπορείς να πεις ΑΡΑΣ», «θα σε βάλω εγώ στο στέκι σου μωρή», «οι τούφες δεν είναι τίποτα θα φεύγετε με σπασμένες μούρες», καθώς επίσης στα υπόλοιπα μέλη του σχήματος και σε μέλη της Παρεμβολής που προσπαθούσαν να αποκλιμακώσουν την κατάσταση. Σαν Αυτόνομο Σχήμα ΦΜΣ, θέτοντας ως προτεραιότητα τη συγκρότηση της βάσης των φοιτητών και εργαζομένων μέσα στα πανεπιστήμια, στην συγκεκριμένη περίπτωση επιλέξαμε να μην απαντήσουμε σε αυτήν, την όπως σωστά κρίναμε, προβοκατόρικη δράση της ομάδας αυτής. Στη ΓΣ του Φυσικού μάλιστα ένας περιφερόμενος θιάσος 40 ατόμων, μελών της ΑΡΑΣ από άλλες σχολές, προκαλούσε αποκαλώντας συνολικά τα μέλη του σχήματος και άλλους φοιτητές και φοιτήτριες του Φυσικού ασφαλίτες και κοσμώντας τους με ομοφοβικά και σεξιστικά επίθετα -επιβεβαιώνοντας τις πατριαρχικές τους βάσεις-, χωρίς όμως να προβεί σε κάποια βιαιοπραγία λόγω της οργανωμένης παρουσίας μας στο χώρο. Το αποκορύφωμα όμως ήρθε στις 20/4 στην Γενική Συνέλευση του Μαθηματικού. Σαν ΑΣΦΜΣ είχαμε επιλέξει να τοποθετηθούμε στην διαδικασία και να μην δώσουμε κάποιο πάτημα προκειμένου να μην αυξηθεί η ένταση. Η τοποθέτησή μας διεκόπη βίαια από μέλη της παράταξης ΑΣΥΜΜΕΤΡΙΑ, η οποία είναι το σχήμα της ΑΡΑΣ-ΛΑΕ στο Μαθηματικό, μέσω της περικύκλωσής μας και επίθεσης από “ομάδα περιφρούρησης” 40+ ατόμων σε 7 μόλις μέλη του σχήματος, πιάνοντας συντρόφισσα από το λαιμό, χτυπώντας στο κεφάλι πισώπλατα σύντροφο και υπό τους επευφημισμούς “θα σας θάψουμε”, “έχουμε δει τι ανεβάζετε στο facebook”, “θα σας σπάσουμε τα πόδια”, απαιτούσαν(!) να αποχωρήσουμε από το χώρο. Σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, την ίδια ημέρα τα ίδια άτομα, επιτέθηκαν σε 3 μέλη του ΑΣΦΜΣ, κατά την επιστροφή τους από την λέσχη σίτισης όπου πήραν φαγητό.
Για εμάς και για άλλους αγωνιζόμενους και αγωνιζόμενες η κατάσταση αυτή είχε φτάσει στο απροχώρητο. Είχαμε προσπαθήσει να διατήρησουμε την ψυχραιμία μας αλλά η μόνιμη κατάσταση να βρίσκομαστε σε κάθε διαδικασία ή καθημερινότητα στη σχολή μπροστά σε 40 τύπους χωρίς να γνωρίζουμε αν σήμερα έχουν εντολή να δείρουν δεν ήταν δυνατό να συνεχιστεί. Όπως επίσης δεν ήταν δυνατό να συνεχίστει η βίαιη απόπειρα αποκλεισμού μας από τις πολιτικές διαδικάσιες. Εξάλλου, εχούμε πολύ ζωντανά παραδείγματα μέχρι το πού μπορεί να φτάσει η “οργανωτική αντιπαράθεση” (υπέρμετρη και πολλές φορές τυφλή βία) μεταξύ ομάδων της αριστεράς για μικροπολιτικές αποκλίσεις και την επικύρωση της ηγεμονίας τους.
Η καταφυγή στη βία δεν ήταν επιλογή κανενός παρά αποκλειστικά δική τους. Στίς 21/4 περιφρουρήθηκε η ανοιχτή συνέλευση πολυτεχνειούπολης. Τα γεγονότα της επόμενης μέρας ήταν στην πράξη μια αντιπαράθεση που στήθηκε από την ίδια την ΑΡΑΣ, αφού κάλεσε “εκδήλωση” λίγη ώρα αφού είδε ότι οι ομάδες περιφρουρήσεων βρισκόταν στο χώρο. Αυτή η κίνηση-ραντεβού, λειτούργησε ως καταλύτης για μία σύγκρουση που ήταν αναπόφευκτη.
Στις 22/4 οι δύο ομάδες εξοπλισμένες με ξύλα, πέτρες, κράνη, σιδερολοστούς, πυροσβεστήρες καθώς και βαρελάκια καπνογόνου βρέθηκαν αντιμέτωπες στην Πολυτεχνειούπολη.
Παρά τα ψέματα που έχουν γράφτει περί δολοφονικής επίθεσης σε αμέριμνους φοιτητές, η ομάδα της ΑΡΑΣ βρισκόταν εκεί με ξεκάθαρη πρόθεση την γενικευμένη σύρραξη. Αυτή έληξε με τις δυνάμεις της ΑΡΑΣ να αποχωρούν κυνηγημένες από την Πολυτεχνειούπολη.
Κατακλείδα
Παρ’όλα αυτά, αν κάποιοι θέλουν να θυματοποιηθούν, ενόσω έχουν παρευρεθεί στον ίδιο χώρο με τους ίδιους όρους, ας το κάνουν. Παραμένει όμως υποκρισία το γεγονός ότι η ΑΡΑΣ στο σήμερα επιλέγει τον δρόμο των καταγγελιών και της θυματοποίησης. Είναι κοροϊδία να βγάζει την ουρά της απ’ έξω, κομματική οργάνωση που επέλεξε την αύξηση της έντασης, σήκωσε χέρι σε συντρόφους μας, απείλησε επανειλημμένα με σπασμένα κόκκαλα και δημιούργησε επιθετικό κλίμα, που σκοπό είχε την εξάλειψη της παρουσίας μας.
Το πρόβλημα που έχει η συγκεκριμένη οργάνωση με εμάς είναι αξιακό. Προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τις γραφειοκρατικές διαδικασίες και να δημιουργήσουμε αγώνες δίχως εκλεγμένους μεσσίες και ημιεπαγγελματίες πολιτικούς. Σαν Αυτόνομο Σχήμα ΦΜΣ δηλώνουμε προς κάθε καλοθελητή ότι ούτε από τους χώρους μας ούτε από τις ΓΣ και πολιτικές διαδικάσιες των από κάτω θα αποχωρήσουμε. Στη Σχολή Θετικών Επιστημών, τα τελευταία 11 χρόνια έχουμε βρέθει στο στόχαστρο μπάτσων, χρυσαυγιτών, ασφαλιτών και μαφιόζων. Δεν κάναμε ποτέ βήμα πίσω και ούτε αυτό πρόκειται να συμβεί τώρα. Θα συνεχίζουμε να παρεμβαίνουμε στις ΓΣ, στις ανοιχτές συνελεύσεις των σχολών, στα συντονιστικά καταλήψεων και θα συνεχίζουμε να στηρίζουμε καταλήψεις, ανοιχτές συνελεύσεις, φεμινιστικές πρωτοβουλίες και πρωτοβουλίες με εργαζόμενους “προς αξιολόγηση”, κακοπληρωμένες καθαρίστριες, ανασφάλιστους διδακτορικούς, καταπιεσμένες μεταπτυχιακές και φοιτητές ντελιβεράδες. Θέλουμε οι χώροι που σπουδάζουμε ή και εργαζόμαστε να είναι χώροι γόνιμης πολιτικής αντιπαράθεσης και ζύμωσης. Επιθυμούμε να δούμε τις επόμενες γενικές συνελεύσεις πιο μαζικές από ποτέ και ως χώρους υγειούς πολιτικής αντιπαράθεσης. Θέλουμε να είναι χώροι όπου η καθεμιά μας να νιώθει ασφάλεια ενώ οι πολιτικές διαμάχες θα ανατροφοδοτούν τις εμπειρίες και την αντίληψη μας απέναντι στον μοναδικό εχθρό που έχουμε απέναντί μας και όχι κύκλους περιττής βίας. Να είμαστε δηλαδή με τα συμφέροντα της τάξης μας. Και όσοι μπαίνουν εμπόδιο σε αυτά, να ξέρουν ότι πάντα αυτή, θα περνάει από πάνω τους.
Αυτόνομο Σχήμα ★ Φυσικομαθηματικού