Μετα την απόφαση της κυβέρνησης να επιταχύνει την εφαρμογή της “διαθεσιμότητας” του Διοικητικού Προσωπικού στα ΑΕΙ-ΤΕΙ που οδηγεί ουσιαστικά 1756 εργαζόμενους στις ουρές των ταμείων ανεργίας του ΟΑΕΔ, η Γενική Συνέλευση του συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού προχώρησε (εκτος των άλλων) σε κύρηξη απεργίας απο 10-20/9, πορεία μαζί με του εργαζομένους του ΕΜΠ τη Τρίτη 10/9 και ανοιχτή συνελευση φοιτητών εργαζομένων την ίδια μέρα στο κάτω Πολυτεχνείο. Επίσης αποφασίστηκε η ένταξη στο σύλλογο του πιο υποτιμημένου κομματιού των εργαζομένων ΔΕΠ αυτό των συμβασιούχων.
Κρίση και Αναδιαρθρωση στο ελληνικό Πανεπιστήμιο
Σε αυτό το καλοστήμενο σήριαλ της διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης μέσο της βιαιης υποτίμησης της ζωής και της εργασίας μας απο τα αφεντικά και το κράτος τους δεν θα μπορούσε να λείπει το επεισόδιο ελληνικό Πανεπιστημιο, δηλαδή η τριτοβάθμια εκαπιδευση στο σύνολο της και το μέρος που αναλογεί στη δευτερομάθμια (πανελαδικες εξετάσεις κλπ).
Η αλήθεια είναι οτι το πανεπιστήμιο ώς ενας κατεξοχήν εργασιακός χώρος ειδικής σημασίας εξαιτίας του ρολου του ως θεσμού αναπαραγωγής/κατανομής/πειθάρχησης της εργατικής δύναμης πάντοτε αποτελούσε μια πρωτης τάξης επένδυση για τις μπίζνες των αφεντικών εντος και εκτός αυτού. Παρότι κανείς δεν κουνάει τις υπάρχουσες “επενδύσεις” όπως οι έρευνες μεγαλοεταιριών οι στρατιωτικες και αστυνομικές μελετες, τα κονέ των παρατάξεων, οι μαφίες των εργολάβων και οι δωρεάν εργασίες διδακτορικών και μεταπτυχιακών αποδυκνύεται οτι όλοι οι υπόλοιποι περισεύουμε:
Έτσι ένα τεράστιο ποσοστό διοικητικών υπαλλήλων “τίθεται σε διαθεσιμότητα”, το κόστος φοίτησης μετακυλύεται εξ ολοκλήρου στους φοιτητές, οι τεμπέληδες διαγράφονται και οι υπόλοιποι χαλάνε το μισό μεροκάματο στους καφέδες για να διαβάζουν όλη την υπόλοιπη μέρα.
Το πανεπιστήμιο δεν μπορεί πλέον να εκπληρώσει το ρόλο που είχε την περίοδο της κοινωνική ευημερίας (δηλαδή να προσφέρει πτυχία με αξία σε μεγάλο κομμάτι της ελληνικής νεολαίας), θα πρέπει να εκπληρώσει τις δραστηριότητες που είναι γνησίως ωφέλιμες για τα αφεντικά.
Ενώ το προβλημα των αντιπαραγωγικων και άλλοι ενοχλητικών επιλύεται εύκολα με τη πάντα πρόθυμη για ακαδημαική καριέρα κρατική καταστολή (κλεισιμο του athens.indymedia και του 98fm ραδιοζωνες ανατρεπτικης κεφρασης, εισβολή της αστυνομιας στην ΑΣΟΕΕ, στο ΕΜΠ και στη Πρυτανεία του ΕΚΠΑ, σφραγισμα των σχολών μετα τη δυση του ηλιου, απαγόρευση πολιτικών εκδηλώσεων, μπραβιλίκια και μαφιες μέσα στι σχολες κλπ)
Η θέση μας
Για εμάς τους ξενυχτησμένους φοιτητές, τους άνεργους, τις χαμογελαστές τηλεφωνήτριες και τις εμφανίσιμες σερβιτόρες:
οι εργαζόμενοι στο πανεπιστήμιο δεν είναι οι βαριεστημένοι υπάλληλοι που μοιράζουν βεβαιώσεις, οι καθαρίστριες δεν είναι οι δουλάρες που μαζεύουν αποτσίγαρα και μισοτελειωμένους φραπέδες απο τα αμφιθέατρα, η φοιτήτρια του φωτοτυπικού δεν είναι το ρομποτ που εκτυπώνει σημειώσεις, η εργαζόμενη στο κυλικείο δεν είναι η ευχάριστη παρουσία που χτυπάει τον πρωινό εσπρέσσο, αλλα είναι ένα κομμάτι της τάξης μας. Είναι άνθρωποι με τους οποίους έχουμε κοινά συμφεροντα και κοινό μέλλον. Αντι λοιπόν να σκεφτόμαστε το σούπερ γαμάτο μεταπατυχιακό στο εξωτερικό και τη φανταστική καριέρα, σκεφτόμαστε τις κοινές μας ανάγκες και τις δυνατότητες ετσι ώστε αυτό το μέλλον αν μην είναι ευοίωνο για τα αφεντικά και του λακέδες τους.
Απο αυτή τη θέση τασσόμαστε δίπλα στους απεργούς εργαζόμενους των ΑΕΙ-ΤΕΙ όπως και σε κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι μέσα στη κοινωνία.
Είμαστε δίπλα τους για να βάλουμε μπροστά τη συλλογική δουλειά για την άμεση ανταλλαγή των κοινών μας εμπειριών, για το χτίσιμο νέων κοινοτήτων αγωνα στα πανεπιστήμια, και όχι για να παίξουμε ένα υποστηρικτικό (ή ακόμα χειρότερα διανοουμενίστικο) ρόλο στον αγώνα τους.
Ταυτόχρονα όμως θα πρέπει να γίνει ξεκάθαρο οτι δεν γυρέυουμε καμια επιστροφή στην εποχή της επίπλαστης ευημερίας και αντίστοιχα την επιστροφή στο “δημόσιο, δημοκρατικό πανεπιστημιο” (ακόμα και αν αυτο ήταν εφικτό), που αποτέλεσε διαχρονικό συμβολο της καριέρας, του παρτακισμού και των αυταπατών γεννεών και γεννεων της αγιας ελληνικής οικογένειας.
και μια κριτική της…
Όμως επειδή κάποια ζήτηματα προσπερνούνται και ξεχνιούνται μέσα στην οργανωτική χαλαρότητα που χαρακτηρίζει ένα μεγάλο κόμματι της των συνδικαλιστικών ηγεσίων οφείλουμε να βάλουμε απο την αρχή στο τραπέζι κάποιους προβληματισμούς.
Καταρχήν όταν συμμετέχουμε σε έναν αγώνα θα πρέπει να μελετάμε τη στοχοθεσία και τους όρους με τους οποίους πραγματοποιέιται.
Επι της προκειμένης απεργίας (και με βάση τα παραδείγματα των τελευταίων ετών) η αλήθεια είναι οτι παραμένουμε καχύποπτοι για το πώς μπαίνουν αυτα τα χαρακτηριστικά απο τις συνδικαλιστικές ηγεσίες της ομοσπονδίας και των συλλόγων που παρεμβένουν σε αυτή και μέσα στου συλλόγους.
Όπως με τις “μεγάλες” απεργίες στους δασκάλους και στο μετρό, όπου είδαμε οτι οι ηγεσίες δεν μπήκαν στο κόπο να δημιουργήσουν τις συνθήκες και να ενημερώσουν κατάλληλα ενω γνωρίζαν ήδη τη σφοδρότητα της επίθεσης. Έτσι,, ενώ το μέτρο της “διαθεσιμότητας” είναι δεδομένο πάνω απο ένα χρόνο η ομοσπονδια και οι ηγεσίες των συλλόγων δεν εκαναν τίποτα παρα περίμεναν τη τελευταία στιγμή για να καλέσουν σε συνελεύσεις και αγωνιστικές αποφάσεις.
Επίσης παρά τη φαινομενικά μεγάλη συμμετοχη κόσμου στις κινητοποιήσεις η ουσιαστική συμμετοχή (για παράδειγμα στις περιφρουρήσεις) αποτελεί αισχρή μειοψηφία που καλείται να βγάλει τη βρωμοδουλειά και τελικά να κατερεύσει εξουθενωμένη. Θα πρέπει να ενημέρωσουμε ξανά τους συνδικαλοπατέρες οτι η ταξίκη σύγκρουση γίνεται στους χώρους δουλειάς και όχι ανάμεσα στις κάλπες και τα τηλεπαράθαρα.
Στο ζήτημα της στοχοθεσίας παρατηρούμε οτι ο λόγος που παράγεται είναι παρόμοιος με το ζήτημα της ΕΡΤ, ενα κλαψούρισμα δηλαδή για τη χαμένη πολιτισμική ουτοπία της ελλάδας (απλα όπου πολιτισμό βάλτε “ανωτερη μορφωση”). Τα νοήματα στο βωμό της ευνοούμενης, απο τα κάθε λογης media,-κριτικής, αντιστρέφονται και αποκρύπτεται ο μέχρι στιγμής ρόλος και η δυσωδία του “δημοσιου πανεπιστήμιου”. Το πανεπιστήμιο δεν είναι ένας εργασιακός χώρος αλλά είναι ένας “ναος της γνώσης” οπού όλα κυλούσαν ωραία και καλα, άρα όλοι μαζί (καθηγητάδες, πρυτάνεις και ακαδημαικοι) πρέπει να συνεργαστούμε για να το σώσουμε.
Οι γνωστές αυτές τακτικές ήττας, φανερώνουν την αντίληψη της αριστεράς οτι οι αγώνες είναι μόνο υποστηρικτικοί μέχρι να βγεί μια κυβέρνηση της αριστεράς για να μας σώσει απο κάνα μνημόνιο (αμην παναγία μου). Και έτσι ενώ όταν γεννιούνται πραγματικά αυτόνομοι αγώνες που δεν βασίζονται σε σωτήριες πλάτες όπως η κατάληψη του server πέρυσι το νοεμβρη και η άγρια απεργία των καθαριστριών που παρέμεναν απληρωτες στη φιλοσοφική χωρις τη στηριξη κανενός σωματείου, αυτοί λοιδορούνται, σαμποτάρονται και αποσιωπούνται.