Από εφημερίδα τοίχου “Ataxie Locomotrice” τεύχος 1 Σεπτέμβρης 2012
Φανταστείτε τι ανταπόκριση θα είχε πριν από δυο ή τρία χρόνια, ένα κείμενο όπως αυτό, το οποίο θα σχολίαζε τον φασισμό μέσα στην ελληνική κοινωνία; Ποια θα ήταν άραγε τα σχόλια που θα ακούγονταν απ’ όλους αυτούς που σήμερα δείχνουν υπερβάλλοντα ζήλο για την καταπολέμηση του; Όσοι έχουν ασχοληθεί με το ζήτημα θα θυμούνται καλά πόσο μη σημαντικές και εκτός πραγματικότητας κρίνονταν κινήσεις που στόχευαν στην αντιφασιστική προπαγάνδα πριν από μερικά χρόνια, συμπεριλαμβανομένων και των ριζοσπαστικών τμήματα της αριστεράς. Και έξω να πέφτουμε, γεγονός είναι πως σήμερα τουλάχιστον το ζήτημα του φασισμού απασχολεί σε μεγάλο βαθμό τον δημόσιο λόγο, από τα δελτία ειδήσεων μέχρι τις μεσημεριανές εκπομπές.
Το ενδιαφέρον όλων άρχισε να εμφανίζεται λίγο πριν από την είσοδο της χρυσής αυγής στη βουλή και εκδηλώθηκε αρχικά μέσω προβληματισμών της φύσης: «Πώς εξηγούνται οι εκτεταμένες εκδηλώσεις ρατσιστικής βίας;». «Είναι άραγε υπεύθυνες οι άθλιες κοινωνικές συνθήκες, στις οποίες μας οδήγησε αυτό το σάπιο πολιτικό σύστημα και οι τροϊκανοί/γερμανοί;», «Είναι η έλλειψη επαρκούς μόρφωσης που επιτρέπει στην ιστορία να επαναλαμβάνεται;», «Ή φταίνε τα media, το κράτος και τα σκατά που αυτοί πλασάρουν στον αθώο λαό;». Και συνέχισε με ατάκες του τύπου: «Εντάξει τώρα, δεν είναι, δα, και όλοι αυτοί οι ψηφοφόροι φασίστες· παραπλανημένοι είναι, άνθρωποι που, μέσα στο ζόφο που βιώνουν καθημερινά, έκαναν μια λάθος επιλογή».
Τελικά αποδεικνύεται ότι όχι μόνο παραπλανημένοι δεν ήταν οι ψηφοφόροι της χρυσής αυγής, αλλά πως τα στόματα που την υποστηρίζουν συνεχίζουν να πληθαίνουν. Η χρυσή αυγή μετά από τρεις μήνες πολιτικής δραστηριότητας (στην επίσημη πολιτική σκηνή τουλάχιστον), κατάφερε να κατακτήσει το προφίλ του έντιμου φιλολαϊκού κόμματος, το οποίο μάλιστα απαρτίζεται από λαϊκές φιγούρες που ανιδιοτελώς ήρθαν να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των ελλήνων εργατών (και όχι μόνο) χωρίς να γνωρίζουν οι δύσμοιροι πολλά από πολιτική. Το προφίλ αυτό το πέτυχε ως ένα βαθμό μιμούμενη την ρητορεία της πάλαι ποτέ κομμουνιστικής αριστεράς και μπαίνοντας δυναμικά στην κουτσομπολίστικη ατζέντα. Από μια σκοπιά δεν άλλαξαν και πολλά στην καθημερινότητα των ελλήνων νοικοκυραίων… απλά εκεί που άλλοτε από την πολυθρόνα τους θα φώναζαν “μπράβο ρε Αλέκα καλά τους τα ‘χωσες” (χωρίς να είναι απαραίτητα αριστεροί ψηφοφόροι), πλέον προτιμούν το “μπράβο ρε Κασιδιάρη!”. Αντίστοιχα στο καθημερινό πρόγραμμα μιας μεσημεριανής εκπομπής, τις διακοπές του Σάκη πλέον μπορεί να ακολουθήσει ένα θέμα παρόμοιο με το μπουγέλο της Κανέλη ή μια επίθεση σε μικροπολιτές στο κέντρο της Αθήνας.
Όπως και να έχει, η ευκολία με την οποία η χρυσή αυγή κατάφερε να μπει στο δημόσιο λόγο (πότε αντικαθιστώντας και πότε συμπληρώνοντας παλαιότερα μοτίβα) αποδεικνύει ότι ο φασισμός είναι πολύ πιο διάχυτος και ριζωμένος στα μυαλά των ελλήνων. Γι’ αυτό και εμάς δε μας αρκεί μια προσέγγιση που θέτει στο κέντρο του προβληματισμού της το συγκεκριμένο κόμμα/συμμορία ή τουλάχιστον δε μας αφορά στο βαθμό που αντιμετωπίζεται σαν ένα ακόμη τρεντ της εποχής.
Δεν πέσαμε από τα σύννεφα όταν αντικρίσαμε τα εκλογικά αποτελέσματα, τόσο της 6/5, όσο και της 17/6. Γνωρίζουμε καλά πως πρακτικές, σαν αυτές της χρυσής αυγής, έχουν πολύ διευρυμένη κοινωνική νομιμοποίηση και δεν μονοπωλούνται από την οργάνωση αυτή καθεαυτή. Από τα κυβερνητικά προγράμματα της πλειοψηφίας των κομμάτων, μέχρι την έντονη παρουσία των μπάτσων και την καταστολή στις απεργίες. Από το μικρό-αφεντικό, που προσλαμβάνει έναν μετανάστη δίνοντας του ψίχουλα, μέχρι τον ρατσιστή γείτονα που πιστεύει πως οι μετανάστες ευθύνονται για την κρίση. Από τους ευυπόληπτους πορνοπελάτες, έως τους οπαδούς της εθνικής Ελλάδος και τα πογκρόμ σε μετανάστες το ’04. Από την Μανωλάδα του ’08, μέχρι το Μεσολόγγι του ‘12. Από τους νεκρούς μετανάστες στα ναρκοπέδια του Εύρου, μέχρι τους νεκρούς μετανάστες στο κέντρο της Αθήνας. Από την μάνα, που ζητά να γίνει έλεγχος για AIDS σε παιδί μεταναστών, γιατί φοβάται για την υγεία του δικού της, μέχρι το εξευτελισμό που βιώνουν καθημερινά οι μετανάστες στις αστικές συγκοινωνίες από ελεγκτές και σεκιουριτάδες. Σε καθένα από τα παραδείγματα αυτά, δεν πρόκειται μόνο για οργανωμένους χρυσαυγίτες, που δρουν ενάντια σε καθετί εξω-ελληνικό. Πρόκειται για την ελληνική κοινωνία που δρα ή στηρίζει έμπρακτα, στις καθημερινές της σχέσεις, αυτού του είδους τις πρακτικές. Είναι η ελληνική κοινωνία, η οποία νομιμοποιεί και επικροτεί τέτοιου είδους παρεμβάσεις από το κράτος όπως το κυνήγι των οροθετικών γυναικών, όπως τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και όπως το γενικευμένο κρατικό πογκρόμ “Ξένιος Ζευς”.
Φασισμός για μας, λοιπόν, είναι ένα σύνολο σχέσεων που αποκλείει-εξαιρεί ορισμένα τμήματα της εργατικής τάξης, ανοίγοντας τον δρόμο στην περαιτέρω υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης και στην στρατιωτικοποίηση της εργασίας μας. Φασισμός για μας δεν είναι ένα στιγμιότυπο της ιστορίας που απλά επαναλαμβάνεται -αυτή την φορά σαν φάρσα. Ο νέο-ολοκληρωτισμός δεν έχει ανάγκη από σύμβολα, ο σύγχρονος φασισμός υπάρχει εδώ και καιρό κι έχει ήδη αρκετούς πολιτικούς εκφραστές. Η άνοδος της χρυσής αυγής είναι απλά ακόμη μία έκφραση των σάπιων σχέσεων μεταξύ των εργατικών υποκειμένων. Όλα τα άλλα είναι απλά θόρυβος… αναβίωση μεσαιωνικών φανατισμών στο λιμάνι του Πειραιά, ξύλο έξω από την βουλή μεταξύ βουλευτών, λογοκρισία στα site της χρυσής αυγής. από την wordpress, λόγια για αντίσταση στη φασιστική απειλή, νοσταλγοί του Χίτλερ, σβάστικες, μαίανδροι και δε συμμαζεύεται… θόρυβος που εκτονώνει τις συζητήσεις γύρω από το ζήτημα του φασισμού.
Με την έννοια αυτή, θεωρούμε ότι στους υποστηρικτές της χρυσής αυγής, αλλά ακόμη και σε αυτούς του Καμένου και του Σαμαρά (στον εθνικό κορμό τελικά), δεν αξίζει κανενός είδους άλλοθι και ντάντεμα. Τους αξίζει κριτική -ίσως και καμιά φάπα στους πιο αντιδραστικούς- μήπως και ξυπνήσουν (αυτή την φορά στ’ αλήθεια, όχι όπως πέρυσι στο σύνταγμα). Γιατί είναι αυτοί που παραδοσιακά αναπαράγουν αυτές τις σχέσεις που προωθούν τον φασισμό. Είναι θύτες και όχι θύματα, όπως βολεύει την αριστερά να τους αντιμετωπίζει, ψάχνοντας ψήφους μέσα στα σκατά. Οποιαδήποτε άλλη αντιμετώπιση είναι λαϊκισμός και οδηγεί σε μετατοπίσεις αρκετά επικίνδυνες ως προς τα εργατικά μας συμφέροντα. Η ομιλία της χρυσής αυγής υπό την ανοχή του ΚΚΕ στη χαλυβουργία, η αναγνώριση των μπάτσων και των στρατιωτικών ως εργατικά υποκείμενα είναι μερικά ενδεικτικά παραδείγματα τέτοιων μετατοπίσεων.
Για εμάς πάντως είναι ξεκάθαρο: Μόνο οι εργάτες μέσα από τις αυτόνομες δομές μας, (στους χώρους δουλειάς, στις καταλήψεις και στις γειτονιές μας), υπερασπιζόμενοι την κοινωνικότητα, την αλληλεγγύη και την πολύμορφη συνάφεια στις καθημερινές μας σχέσεις, μπορούμε να πολεμήσουμε τον φασισμό, ενόσω παράλληλα, μαχητικά θα διεκδικούμε ξανά όλα όσα μας ανήκουν.
Κόντρα στους φασίστες δε έχουμε αυταπάτες, αυτοί που θα απαντήσουν θα είναι οι εργάτες.