Ο κόσμος που κρύβεται πίσω από την λέξη πανεπιστήμιο, ίσως, είναι αρκετά περίπλοκος για να μπορέσει να χωρέσει στην έκταση του συγκεκριμένου κειμένου, παρόλα αυτά είναι σημαντικό να αναφέρουμε και να αναγνωρίζουμε τι κρύβεται πίσω από τα παρασκήνια του “ναού της γνώσης” για να μπορέσουμε να αποδημήσουμε τις διεργασίες πάσης φύσεως που λαμβάνουν χώρα μέσα σε αυτό.
Το πανεπιστήμιο, ως κομμάτι του αστικού κράτους, είναι πέδιο αναπαραγωγής της ταξικής κοινωνίας. Είναι ο χώρος που οι μελλοντικοί εργαζόμενοι ή/και τα μελλοντικά αφεντικά γίνονται τεχνίτες της γνώσης, την οποία θα εφαρμόσουν για την υλική και θεωρητική αναπαραγωγή του συμπλέγματος κράτους-κεφαλαίου. Είναι χώρος αναπαραγωγής της κυρίαρχης ιδεολογίας: του καριερισμού, της ρουφιανιάς, της βαθμοθηρίας, της εναντίωσης σε κάθε κινηματική δράσης που διαταράσσει την κανονικότητα. Είναι επίσης και το ίδιο το πανεπιστήμιο με την σειρά του ένας εργασιακός χώρος, καθώς περιέχει αφεντικά και εργαζομένους. Αφεντικά με πολλά προσωπεία (πότε εργολάβοι, πότε spin-off, πότε το ίδιο το κράτος) και αντίστοιχα εργαζόμενοι, ορατοί ή αόρατοι για την ακαδημαϊκή κοινότητα. Οι διοικητικοί υπάλληλοι, οι καθαρίστριες μέχρι και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι φοιτητές, τα χίλια πρόσωπα των καταπιεσμένων εντός του πανεπιστημίου, έχουν πάντα έναν κοινό εχθρό: τα αφεντικά.
Το κρατικό ιδεολόγημα που περιβάλλει και το ίδιο το πανεπιστήμιο συνηθίζει να προβάλλει αποκλειστικά ορισμένες από τις ταυτότητες που μπορεί να κουβαλάνε οι καταπιεσμένοι, έναντι άλλων, για να μπορέσει να αποπροσανατολίσει από τους πραγματικούς διαχωρισμούς που υπάρχουν στο σύνολο της κοινωνίας. Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι η εθνική ταυτότητα, που προσπαθεί να ομογενοποιήσει αφεντικά και δούλους, στα πλαίσια μιας φαντασιακής οντότητας που υπακούει στο όνομα “έθνος”. Αντίστοιχα, στο χώρο του πανεπιστημίου, η κυρίαρχη ιδεολογία χρησιμοποιεί την έννοια της φοιτητικής ιδιότητας για να θολώσει τους υλικούς και πολιτικούς διαχωρισμούς εντός του φοιτητικού σώματος για την δημιουργία ενός διαταξικού χυλού που υπακούει στο όνομα μιας φαντασιακής φοιτητικής και ακαδημαϊκής ενότητας.
Τα κοινά φοιτητικά συμφέροντα, ως απόρροια των παραπάνω, είναι κομμάτι της φιλολογίας πολλών πολιτικών παρατάξεων που δραστηριοποιούνται στον χώρο του πανεπιστημίου. Μέρος αυτών αποτελούν παρατάξεις που προασπίζονται την τάξη των αφεντικών, αναπαράγοντας την πολιτική ρητορική του κράτους, σαμποτάροντας πολιτικές διεργασίες και συμβάλλοντας στην περαιτέρω αντιδραστικοποίηση των φοιτητών (βλέπε ΔΑΠ, ΠΑΣΠ, Bloco/Σύριζα). Η φιλολογία αυτή αναπαράγεται, επίσης, από κομμάτι της αριστεράς μέσα στο πανεπιστήμιο, η οποία προς έκπληξή μας (not) με αυτόν τον τρόπο μάλλον θεωρεί ότι έχουμε κοινά συμφέροντα με κάθε λογής δαπιτοειδές, φασιστοειδές και άλλες αντιδραστικές παραφυάδες. Πέρα από τις εκάστοτε θεωρητικές βάσεις της κάθε πολιτικής παράταξης μέσα στις σχολές, το ιδεολόγημα της φοιτητικής ενότητας αποτυπώνεται ξεκάθαρα και στις ίδιες τις πολιτικές διαδικασίες του φοιτητικού συλλόγου. Αποτυπώνεται στη γενική συνέλευση η οποία έχει αποκτήσει ξεκάθαρα χαρακτηριστικά ανάθεσης και στην οποία μάλιστα καλούμαστε να λάβουμε αποφάσεις μαζί με το αυριανό μας αφεντικό. Αποτυπώνεται στο εκλογικό πανηγύρι όπου καλούμαστε να ψηφίσουμε τους “ειδικούς” του κινήματος, έτσι ώστε αύριο μεθαύριο δεξιοί και αριστεροί στο ίδιο τραπέζι να πάρουν αποφάσεις για μας και το μέλλον των αγώνων μας.
Βλέπουμε, έτσι, ότι ο αγώνας ενάντια στην φοιτητική ενότητα είναι και αγώνας ενάντια στις φοιτητικές εκλογές και την ανάθεση που προάγουν, είναι αγώνας ενάντια σε όσους θέλουν να μας βάλουν στο ίδιο τσουβάλι με τα αφεντικά μας, αμβλύνοντας έτσι τον ταξικό ανταγωνισμό μέσα σε ένα ήδη θολό πεδίο κοινωνικής σύγκρουσης. Ο αντιεκλογικός αγώνας απαιτεί, όμως, συνεπή παρουσία και διαρκή παρέμβαση στους χώρους των σχολών μας. Απαιτεί καθημερινή σύγκρουση, πολιτική ή/και υλική, με το μπλοκ της φοιτητικής ενότητας. Γι αυτό και εθιμοτυπικές δράσεις της μιας μέρας, όπως αυτές στο παιδαγωγικό και το κάτω πολυτεχνείο την ημέρα των εκλογών, που δεν έχουν χτίσει ούτε το υπόβαθρο ούτε τοποθετούνται κατάλληλα στις εκάστοτε πολιτικές (και κινηματικές) συγκυρίες, δεν θεωρούμε ότι προσφέρουν καρπούς προς αυτήν την κατεύθυνση. Φλερτάροντας λοιπόν με την γραφικότητα, οι συγκεκριμένες ενέργειες σιγά σιγά τείνουν να αποβάλουν τον όποιον πολιτικό τους χαρακτήρα. Έτσι, όμως, η βία από πολιτικό μέσο γίνεται αυτοσκοπός και συνεπώς (και εν δυνάμει) τυφλή, με αποτέλεσμα να βλέπουμε μέχρι και επιθέσεις σε κινηματικές αυτοοργανωμένες δομές (Κατάληψη Μηχανουργείου: https://athens.indymedia.org/post/1574149/ ) πράγμα απαράδεκτο.
Αδιαμεσολάβητοι ταξικοί αγώνες κόντρα σε απάθεια και ανάθεση
Αυτόνομο Σχήμα Φ.Μ.Σ.