Η άλλιως πως το πανεπιστήμιο κρύβει κάτεργα
Στις 11 του Aπρίλη η εργολάβος στην οποία έχει αναθέσει το πανεπιστήμιο αθηνών τον καθαρισμό των πανεπιστημιακών χώρων ανακοινώνει σε μια ακόμα εργαζομένη την απόλυσή της. Είναι η δεύτερη που γίνεται το τελευταίο χρονικό διάστημα από την εργοδοσία εις βάρος των καθαριστριών. Είναι όμως μια ακόμα τυπική απόλυση που κάνουν τα αφεντικά το τελευταίο διάστημα και αυτό θα πει πως αυτή η απόλυση δεν είναι μια εξαίρεση μέσα σε έναν κανόνα σταθερής εργασίας αλλά είναι ο ίδιος ο κανόνας της επισφάλειας στην εργασία.
Αλλά ας ξεκινήσουμε από αυτά που εμείς θεωρούμε βασικά για να εξηγήσουμε αυτή την απόλυση. Το πιο βασικό για εμάς είναι να εξηγήσουμε για ποιο λόγο η εργολάβος (ΑΛΕΞΙΟΥ & ΣΙΑ Ο.Ε) αποφασίζει να κάνει άλλη μια απόλυση εργαζομένης. Ο λόγος που τα αφεντικά κάνουν απολύσεις πάντα είναι για να υποτιμήσουν την αξία της εργατικής δύναμης, δηλαδή να έχουνε λιγότερα έξοδα/κόστος για την επιχείρησή τους. Mε απλά λόγια μπορούμε να πούμε πως η Β.Κ. ήταν “ακριβή” για την εργολάβο Αλεξίου. Αλλά η Β.Κ. απολύθηκε και γιατί ήταν επικίνδυνη για τα κέρδη της επιχείρησης αφού ήταν ενεργό μέλος του σωματείου.
Στην πράξη λοιπόν η Αλεξίου θα βρει μια αντικαταστάτρια στη θέση της απολυμένης καθαρίστριας που θα της δίνει τα μισά από ότι έδινε στην πρώτη, και θα ξεμπερδεύει παράλληλα με όλους αυτούς που δημιουργούν εντάσεις στο χώρο εργασίας ζητώντας μισθούς, άδειες, ένσημα και όλα αυτά τα εξωπραγματικά αιτήματα. Άρα από αυτή την απόλυση η εργολάβος είχε μόνο να κερδίσει περισσότερα φράγκα αλλά και λιγότερες φωνές που αντιδρούν απέναντι της, ενώ η εργαζόμενη είχε μόνο να χάσει αφού από αύριο θα βρίσκεται σε κάποια ουρά του οαεδ χωρίς μισθό που θα μπορούσε να καλύψει τις βασικές ανάγκες της όπως φαγητό, νοίκι, λογαριασμούς και άλλα βασικά έξοδα που έχει κάθε άνθρωπος.
Τ΄αφεντικά πριν ανοίξουν το στόμα τους και μιλήσουν για απολύσεις και μειώσεις μισθών πάντα διατυμπανίζουν το άλλοθί τους ή αλλιώς την καραμέλα που πιπιλάνε για να μας πείσουν πως αναγκάζονται από τις συνθήκες και τις καταστάσεις να προβούν σε αυτές τις ενέργειες.
Τα τελευταία χρόνια όλα τ’ αφεντικά (μικρά και μεγάλα, δεξιά και αριστερά) μας λένε πως δεν μπορούν να τα φέρουν βόλτα και αυτό γιατί υπάρχει κρίση, ο κόσμος δεν αγοράζει άρα τα φράγκα δεν κινούνται όπως πρέπει και συνεπώς δεν περνάνε από τα δικά τους χέρια. ΑΡΑ τελικά δεν μπορούν να «ανταπεξέλθουν» στις υποχρεώσεις τους απέναντι μας όπως μισθοί, υπερωρίες, ένσημα κ.α. Προφανώς αυτή είναι η μπανανόφλουδα που μας πετάνε απλόχερα. Είναι γνωστό πως τα αφεντικά σε περιόδους «ακμής και ευημερίας» τότε που το χρήμα έρεε άφθονο ποτέ δε μοιράστηκαν τα κέρδη τους με εμάς, καθώς σε κάθε περίοδο η αμοιβή των προλετάριων ήτανε ψίχουλα σε σχέση με αυτά που παρήγαγαν. Τώρα λοιπόν τα αφεντικά ζητάνε να μοιραστούνε μαζί μας τη δικιά τους χασούρα και να τους κατανοήσουμε.
Όπως λοιπόν τα φράγκα τους δεν ήτανε ποτέ δικά μας έτσι λοιπόν και η χασούρα τους δεν πρέπει να μας απασχολεί στο ελάχιστο. Μέχρι στιγμής μιλάμε για τα μικρά αφεντικά που μπορεί όντως να τους έχει χτυπήσει η κρίση (δηλαδή να τους έχουνε πατήσει τα πιο μεγάλα αφεντικά) αλλά σίγουρα υπάρχουν και τα μεγάλα αφεντικά, εκείνα που απασχολούνε εκατοντάδες εργάτες στις επιχειρήσεις τους, που χρηματοδοτούνται από το κράτος, από προγράμματα επιδότησης της επιχειρηματικότητας, από τράπεζες κλπ αλλά ακόμα και τότε οι εργοδότες πάλι επιτίθονται στην τάξη μας.
Καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως είτε τ’ αφεντικά χτυπιούνται από την κρίση είτε όχι, εμείς πρέπει συνεχώς να αντιλαμβανόμαστε πως δεν έχουμε τίποτα κοινό μαζί τους μόνο διαφορετικά και αντικρουόμενα συμφέροντα που εμείς τα ονομάζουμε ταξικά.
Κάπου εδώ οφείλουμε να απαντήσουμε σε ορισμένα εύλογα ερωτήματα που μπορεί να έχουνε αρκετοί. Τι σημαίνει εργολαβία στο πανεπιστήμιο? Πως αναλαμβάνει ο εκάστοτε εργολάβος κάποιο/οια έργα του πανεπιστημίου? Ποιο είναι το εργασιακό καθεστώς που επιβάλλεται και ποιος το ορίζει (το κράτος ή ο ιδιώτης)? Θα τα πάρουμε όλα από την αρχή και θα είμαστε ξεκάθαροι.
Το ίδρυμα εξετάζει τις αιτήσεις των εταιρειών και επιλέγει την εταιρεία εκείνη που πιστεύει πως μπορεί να διεκπαιρεώσει καλύτερα το έργο. Από εκεί και πέρα οι εργολάβοι αναλαμβάνουν το έργο και προφανώς πληρώνονται από το ίδρυμα γι΄αυτό. Το ίδρυμα ταυτόχρονα με την ανάληψη του έργου από τις εταιρείες υπογράφει συμβάσεις με αυτές στις οποίες ορίζονται οι διαδικασίες του έργου αλλά και το εργασιακό καθεστώς στο οποίο δουλεύουν οι εργάτες οι οποίοι ανήκουν στις εταιρείες. Και ενώ φαινομενικά όλη αυτή η διαδικασία μας φαίνεται φυσιολογική και δίκαιη, στην πραγματικότητα βρωμάει και ζέχνει. Και αυτό συμβαίνει από την αρχή. Στην πραγματικότητα η εταιρεία που θα επιλεχθεί από το ίδρυμα είναι αυτή που θα δώσει στο ίδρυμα τα περισσότερα φράγκα (μίζα).
Στη συνέχεια τα αφεντικά της εταιρείας δηλαδή οι εργοδότες (αφού τα έχουνε κάνει πλακάκια με το ίδρυμα) έχουν τη δυνατότητα να παίξουν μπάλα σε άδειο γήπεδο. Μπορούν ανεμπόδιστα να ξεζουμίσουν τους εργάτες και τις εργάτριες, να μην πληρώνουν τη δουλειά που κάνουν, να μην υπογραφούν συλλογικές συμβάσεις εργασίας, να μην κολλάνε ένσημα, να τους/τις τραμπουκίζουν και όλα αυτά γιατί το Κράτος (στην προκειμένη το πανεπιστήμιο) που υποτίθεται πως εγγυάται το ήδη διασφαλισμένο εργασιακό καθεστώς κλείνει τα μάτια στους ιδιώτες.
Θέλουμε να κάνουμε όμως και μια παρατήρηση. Δεν είναι πρωτοφανές το γεγονός το κράτος να συστρατεύεται με τους ιδιώτες, έτσι και αλλιώς το κράτος ιστορικά ήταν η δομή εκείνη που εξυπηρετούσε τα καπιταλιστικά συμφέροντα, δηλαδή ήταν, είναι και θα είναι η οργάνωση των αφεντικών. Το κράτος ούτε αντικειμενικό προς όλους είναι ούτε νοιάζεται για το δικό μας καλό. Είναι το δικό τους κράτος που οργανώνει στρατηγικά τα συμφέροντα των εργοδοτών δηλαδή της αστικής τάξης.
Στη δικιά μας περιίπτωση η εργολάβος Αλεξίου που έχει αναλάβει τον καθαρισμό του πανεπιστημίου έχει προβεί σε μια σειρά απολύσεων τα τελευταία χρόνια.
Μιλάμε μόνο γι’ αυτές που μαθαίνουμε και είμαστε σε θέση να ξέρουμε. Πριν από τρία χρόνια είχε απολύσει την εργάτρια Μαλκοζάτα Μποτυράλα και κατά διαβολική σύμπτωση και αυτή ήταν ακριβή και μίλαγε πολύ. Σήμερα η συγκεκριμένη εταιρεία δεν έχει σύμβαση με το Πανεπιστήμιο από τον Αύγουστο του 2013, οπότε και έληξε η προηγούμενη (η οποία ήταν παράταση προηγούμενης σύμβασης). Έχει να γίνει διαγωνισμός από το 2008 (πάει συνέχεια με παρατάσεις) παρόλο που αυτή η εργολάβος έχει κυρηχτεί παλιότερα έκπτωτη και της είχε απαγορευτεί να συμμετάσχει στο νέο διαγωνισμό (που δεν έγινε ποτέ).
Η σταθερή τακτική της Αλεξίου λοιπόν είναι να απολύει όσες καθαρίστριες δεν είναι τσιράκια τους και να τις αντικαθιστά με πιο φθηνές εργάτριες και παράλληλα να εξαπολύει και νέες απειλές για περαιτέρω απολύσεις όπως ακριβώς έκανε μετά την απόλυση της Β.Κ. Αλλά όπως είπαμε και πριν η Αλεξίου και η κάθε εργολάβος μπορεί και επιβάλλει αυτό το σκλαβοπάζαρο στις καθαρίστριες γιατί απλά ένα ολόκληρο πανεπιστήμιο έχει φτιαχτεί για να προστατεύει και να προωθεί τα συμφέροντα των ιδιωτών.
Χαρακτηριστικά σε ερώτηση που έγινε στον πρύτανη Πελεγρίνη(άνθρωπος της κουλτούρας της τέχνης και των γραμμάτων…) για το τι θα κάνει με την απόλυση της Β.Κ. είπε πως δεν μπορεί να κάνει τίποτα γιατί η Αλεξίου είναι εργολάβος και αυτός δεν μπορεί να παρέμβει. Και όταν στην συνέχεια τον ρωτήσαμε αν έχει θέσει όρους μαζί της για το εργασιακό καθεστώς της εργολαβίας μας απάντησε πως δεν έχει θέσει γιατί είναι σχεδόν παράνομο και καταχρηστικό!!!!
Ποτέ δεν απομακρυνθήκαμε από την εποχή των δουλέμπορων.
Για εμάς ειναι απλό. Ο Πελεγρίνης δεν σαλιαρίζει απλά με την Αλεξίου. Το κράτος μαζί με τ΄αφεντικά έχουνε καταφέρει να θεμελιώσουν ένα εργασιακό καθεστώς όπου το κεφαλαίο μπορεί να ξεζουμίζει και να ασυδωτεί στους προλετάριους. Και όλα αυτά γιατί θέλουν να εξασφαλίσουν και να επεκτείνουν τα κέρδη τους και τα καπιταλιστικά τους συμφέροντα.
Όσες βλακείες και ανοησίες και αν ακούσουμε για το άγιο καλό πανεπιστήμιο που ειναι φωτεινός σηματοδότης της κοινωνίας μας, και πως είναι η πολιτισμική κληρονομιά του έθνους μας ξέρουμε πως βρωμάει και ζέχνει από την κορυφή ως τα νύχια. Ξέρουμε πως μέσα σε αυτόν τον ναό της γνώσης κρύβονται κάτεργα και νταραβερίζονται οι σύγχρονοι δουλέμποροι, οι εργολάβοι και τα πάσης φύσεως αφεντικά.
Τώρα μπορεί να μιλάμε για μια συγκεκριμένη απόλυση αλλά ξέρουμε πως τα καπιταλιστικά κάτεργα υπάρχουν και στους φύλακες των σχολών, στην σίτιση, στην έρευνα.
Είμαστε βέβαιοι πως σε λίγο καιρό έτσι θα καταλήξουν όλοι οι εργαζόμενοι στο πανεπιστήμιο. Θέλουμε να πούμε όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται πως μέσα στο πανεπιστήμιο διεξάγεται ένας ανελέητος πόλεμος που πολλοί μπορεί να μην τον αντιλαμβάνονται.
Ένας πόλεμος οργανωμένων συμφερόντων, ένας ταξικός πόλεμος. Που θέλει να υποτιμήσει την εργατική τάξη και να ανατιμήσει την τάξη των εργοδοτών.
Αυτοί που γράψαμε αυτό το κείμενο είμαστε κάποιοι και κάποιες που σήμερα μας εκμεταλλεύονται τα αφεντικά στις σκατοδουλειές που αναγκαζόμαστε να κάνουμε (κούριερ, ντελιβεράδες, φυλλάδια, σερβιτόροι κ.α.) ακόμα και για ένα μικρό μισθό. Δεν ασχολούμαστε με το θέμα της απόλυσης ούτε γιατί έχουμε προσωπική σχέση με την απολυμένη ούτε γιατί είμαστε φιλάνθρωποι, αλλά γιατί θεωρούμε πως με τις καθαρίστριες υπάρχει κάτι πολύ βαθύτερο που μας ενώνει. Και αυτό είναι η εκμετάλλευση που βιώνουμε σήμερα και σίγουρα θα βιώνουμε και στο μέλλον. Είναι δηλαδή μια σχέση ανάμεσα σε εκμεταλλευόμενους που δέχονται την καταπίεση απο τους από πάνω.
Δεν αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας σαν φοιτητές που πρέπει να απολαύσουν την φοιτητική τους ζωή πηγαίνοντας σε κλαμπάκια και σε ταξιδάκια της δαπ, ούτε σαν νεολαίους που κάποια κομματόσκυλα τους βάφτισαν ως η «γενιά της ανατροπής».
Δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας μια ιδιαίτερη κοινωνική κάστα που απολαμβάνει κάποια ιδιαίτερα προνόμια όπως η ανεμελιά. Δεν έχουμε αυταπάτες για το μέλλον μας. Ξέρουμε πως οι καθαρίστριες σήμερα είναι εικόνα από το δικό μας μέλλον.
Καταλήγουμε στο ότι δεν έχουμε έτσι απλά και αόριστα ορισμένα συμφέροντα με τις εργαζόμενες που «συγκλινουν» μεταξύ τους αλλά έχουμε κοινά ταξικά συμφέροντα μαζί τους. Για αυτό και προτάσσουμε την κοινή οργάνωση μαζί τους ενάντια στην ψεύτικη διαίρεση που αυτές τις θέλει εργάτριες ενώ εμάς διαννοούμενους χομπίστες φοιτητές.
Θέλουμε να (ξανα)δώσουμε έναν αγώνα ενάντια στα αφεντικά είτε είναι εντός είτε εκτός του πανεπιστημίου. Για αυτό το λόγο θέλουμε να δημιουργήσουμε από κοινού κοινότητες όπου το περιεχόμενο τους συνεχώς θα αμφισβητεί τα αφεντικά και θα βάζει μπροστά τις δικές μας ανάγκες τα δικά μας συμφέροντα. Θέλουμε οι συμφοιτητές μας και οι συμφοιτήτριες μας να αντιληφθούν τι συμβαίνει γύρω τους, να σταματήσουν να είναι παθητικοί, να καταλάβουν πως για να γίνουμε δυνατοί και να νικήσουμε πρέπει να συλλογικοποιήσουμε τις αρνήσεις μας.
Η απόλυση της Β.Κ. είναι ξεκάθαρα ακόμα μια επίθεση στην τάξη μας.
Να μην συνηθίσουμε την βαρβαρότητα.
Κοινότητες εργαζομένων – φοιτητών
ΑΜΕΣΗ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΛΗΨΗ ΤΗΣ ΑΠΟΛΥΜΕΝΗΣ ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΑΣ
Το κείμενο σε pdf