Αυτά από μας για..
Τον φοιτητικό σύλλογο:
Ως ένα γνήσιο κοινωνικό υποσύνολο, ο φοιτητικός σύλλογος κουβαλάει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που διαμορφώνουν την σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα αποτελούμενη από αλληλοκρουώμενα συμφέροντα που τροφοδοτούν τον ταξικό ανταγωνισμό και πυροδοτούν την κοινωνική σύγκρουση. Αποτέλεσμα των παραπάνω είναι η διαμόρφωση ενός ανομοιογενούς φοιτητικού σώματος. Μιας διαταξικής σούπας που εκφράζει το σύνολο των κοινωνικών αναγκών αλλά και των υλικών συμφερόντων των ατόμων που το απαρτίζουν. Από την μια, δηλαδή, είναι έκφραση των επιμέρους ανησυχιών, των στόχων, της ηθικής και των συνειδήσεων όπως αυτές (και στον βαθμό που αυτές) διαμορφώνονται από τα πρωτογενή μέσα κοινωνικοποίησης, την κυρίαρχη ιδεολογία αλλά και από την ανάγκη της κάθε προσωπικότητας και συμπεριφοράς να προσαρμοστεί για να γίνει αποδεκτή από το κοντινό της περιβάλλον. Και από την άλλη των διαφορετικών ταξικών καταβολών, το επίπεδο των υλικών «ανέσεων» που απολαμβάνει το κάθε στοιχείο και ο τρόπος με τον οποίον είναι διασφαλισμένες αυτές από την θέση του ατόμου στην εργασία. Αυτές οι εκφράσεις όμως δεν είναι ανεξάρτητες μεταξύ τους αλλά η μία μπορεί να μεταβάλει και να παράγει την άλλη και το αντίθετο, δημιουργώντας έτσι ένα κοινωνικό πλέγμα που εκφράζει το σύνολο των σχέσεων που αναπαράγονται μεταξύ των ατόμων του φοιτητικού σώματος.
Πάνω σε αυτήν την βάση, λοιπόν, δημιουργούνται κοινωνικές ομάδες οι οποίες διαμορφώνουν το φάσμα εκείνο που θα αναδείξει το επίπεδο των ταξικών αντιθέσεων μέσα στο φοιτητικό σώμα, καθώς όλες αυτές συμβάλουν στην δόμηση του πολιτικού βίου μέσα στα πανεπιστήμια, είτε άμεσα είτε έμμεσα. Άμεσα από τις οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις, αλλά και από το σύνολο των πολιτικοποιημένων αλλά όχι οργανωμένων ατομικοτήτων και έμμεσα από το σύνολο της «απολιτίκ» κοινότητας, που, εν τέλη, κάθε άλλο παρά απολιτίκ είναι. Οι πολιτικές ομάδες, παρόλα αυτά, φέρουν σημαντική ευθύνη για την διαμόρφωση αυτού του «φάσματος» καθώς πέρα από ότι αποτελούν ενεργό κομμάτι του, ο χαρακτήρας τους είναι τέτοιος ώστε να παρεμβαίνουν σε αυτό και να το μεταβάλουν.
Τις δυνάμεις εκείνες που έρχονται να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των αφεντικών μέσα τις σχολές, που προωθούν τον ατομικισμό, τον κοινωνικό κανιβαλισμό και την αποστείρωση. Αυτές που με την κουλτούρα τους και τα προτάγματα τους επιθυμούν να αμβλύνουν τον ταξικό ανταγωνισμό. Σε αυτές, εμείς, δεν μπορούμε παρά να εκφράσουμε ξεκάθαρη πολεμική σχέση. Από την άλλη, έχουμε τον αριστερό «ριζοσπαστικό» εισοδισμό που με όρους «παρέας», θεάματος και «επαναστατικού» βερμπαλισμού καταφέρνει όχι μόνο να εγκολπώσει μέρος του φοιτητικού σώματος αλλά και να δημιουργήσει μια κοινότητα η οποία τίθεται σταθερά σε τροχιά γύρω από αυτόν. Έτσι σε συνδυασμό με τις τυπικές ή/και άτυπες σχέσεις εξουσίας που αναπαράγονται, αλλά και της μη ουσιαστικής πολιτικοποίησης ανάγουν τις ομάδες αυτές σε ομοιογενείς, έως και παθητικές, μάζες οι οποίες αναδεικνύουν τους πιο ικανούς ρήτορες και πλέον, λίγο ως πολύ, καθοδηγούνται από αυτούς.
Σε αυτές τις συνθήκες όπου η ατομική βούληση και κριτική σκέψη εμφανίζονται αδύναμες, παρακωλύεται η υγιής πολιτική εξέλιξη και ανάπτυξη και της ίδιας της ομάδας αλλά και του κόσμου που βρίσκεται στην σφαίρα επιρροής της. Χτίζονται, λοιπόν, σχέσεις οι οποίες, όπως έχει δείξει η εμπειρία (βλ. απεργίες διοικητικών κ.α.), θα σταθούν ανίσχυρες να σηκώσουν στις πλάτες τους κρίσιμες στιγμές των ταξικών αγώνων που έρχονται. Όλα τα παραπάνω όμως βρίσκουν μέσα στις σχολές έναν κοινό τόπο έκφρασης, τις Γενικές Συνελεύσεις.
Την γενική συνέλευση:
Είναι γεγονός πως η διαδικασία της γενικής συνέλευσης είναι εκείνη μέσω της οποίας αναδύονται και αποτυπώνονται οι πολιτικές σχέσεις-συσχετισμοί μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων στον πανεπιστημιακό χώρο. Μια διαδικασία που καλεί υποκείμενα με διαφορετικά συμφέροντα να συναποφασίσουν σε μια διαδικασία που κρύβει στον πυρήνα της την ανάθεση, που γεννιέται από την λογική των «πλαισίων». Μια διαδικασία η οποία καθ’ όλα αυτά είναι συνεπής στην μόνιμη και συνεχή ανάδειξη κομματικών συμφερόντων, ρητορικών θεάματος και ενός σαθρού πολιτικού λόγου, ανακυκλώσιμα όλα αμιγώς στην βάση της κομματικής εξουσίας. Από την μία οι εγκάθετες ιαχές του «απολιτίκ» δυναμικού γέννημα θρέμα δεξιών συμφερόντων, το οποίο οργανώνεται περιστασιακά και από την άλλη ο αριστερός «επαναστατικός» φαμφαρονισμός συνθέτουν μαζικά την ολοκληρωτική απουσία οποιασδήποτε πολιτικής διαλεκτικής και ζύμωσης. Ποδηγετημένα φοιτητικά δυναμικά συμπράττουν σταθερά στον περαιτέρω εκφυλισμό μιας διαδικασίας, ήδη προβληματικής από την ρίζα της, λαμβάνοντας και υποστηρίζοντας ασυνείδητα οποιαδήποτε πολιτική απόφαση ανάλογα με την εκάστοτε συλλογικότητα στην οποία ανήκουν. Πολιτικά τσιτάτα και κλισέ, συγκεχυμένες κομματικές ρητορικές φαίνεται να είναι οι παράγοντες που συνθέτουν την κορωνίδα των κεκτημένων του φοιτητικού συλλόγου που είναι η γενική συνέλευση. Μια διαδικασία που με κάθε αφορμή πιστοποιεί την έκλειψη ουσιαστικής πολιτικής ζύμωσης, ανάληψης πολιτικών ευθυνών, γεμίζοντας καθημερινά τον πιο βολικό, για εκείνους, βάλτο πολιτικής στασιμότητας.
Εμείς σαν αυτόνομο σχήμα ΦΜΣ παρεμβαίνουμε εργαλειακά σαν ένας δίαυλος αντιπληροφόρησης στις γενικές συνελεύσεις μαθηματικού, φυσικού και φαρμακευτικής. Για μας το πανεπιστήμιο δεν αποτελεί ένα «ναό της γνώσης» όπως αυτό παρουσιάζεται απ’ την κυρίαρχη ιδεολογία, αλλά έναν ακόμη εργασιακό χώρο με όση βαρβαρότητα αυτό συνεπάγεται. Είναι φανερό λοιπόν, πως το πανεπιστήμιο δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα πεδίο ταξικού ανταγωνισμού, στη δομή του οποίου εγγράφεται η σύγκρουση αντιτιθέμενων ταξικών συμφερόντων. Γι’ αυτό το λόγο δεν υπερασπιζόμαστε ένα δημόσιο δωρεάν δημοκρατικό πανεπιστήμιο αλλά τα κοινά ταξικά μας συμφέροντα και τις μελλοντικές μας δυνατότητες μέσα από τη θέση που παίρνουμε εντός των αγώνων στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Γνωρίζουμε την ιστορική σημασία και κατανοούμε ότι οι γενικές συνελεύσεις αποτελούν κεκτημένο του φοιτητικού κινήματος, αλλά δεν επαναπαυόμαστε σ’αυτό.
Δεν μένουμε στα κεκτημένα, γι’ αυτό καλούμαστε φοιτητές-τριες σε συνεργασία με τους εργαζόμενους-ες να υπερασπιστούμε τα κοινά μας συμφέροντα, γι’ αυτό και θεωρούμε αναγκαία την κοινή μας οργάνωση στην βάση σταθερών και ισότιμων σχέσεων, δηλαδή τη δημιουργία μιας ενεργής κοινότητας αγώνα σε ΑΕΙ-ΤΕΙ. Μιας κοινότητας που δεν θα είναι αποκομμένη από τα υπόλοιπα κομμάτια του πανεπιστημίου, όπως οι καθαρίστριες, οι διοικητικοί υπάλληλοι κτλ, αφού στο παρελθόν υπήρξαν και ελπίζουμε να ξαναυπάρξουν κοινοί αγώνες μ’αυτούς. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούμε να κινούμαστε βάσει των καταστάσεων έκτακτης ανάγκης (μια συνέλευση, μια αφίσα, μια πορεία), αλλά είναι αναγκαία μια συνεπής – σταθερή – αληθινή βάση σχέσεων αμοιβαιότητας, δεσμών ισότητας και ταξικής αλληλεγγύης μεταξύ μας. Με αυτό τον τρόπο, δίνουμε μια απάντηση στις λογικές ανάθεσης και αντιπροσώπευσης, καθώς και στις γραφειοκρατικές – συντεχνιακές τακτικές και αντιλήψεις που κυριαρχούν μέσα στο ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα προωθώντας ταυτόχρονα το ξεπέρασμα των κλαδικών/εθνικών/φυλετικών διαχωρισμών.
το κείμενο σε PDF