ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΘΕΣ ΦΩΤΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ
Έχουν ήδη περάσει 11 χρόνια από την εξέγερση του Δεκέμβρη, και έχουν αλλάξει τόσα πολλά και όμως τόσα λίγα. Είναι ίσως αλήθεια πως δεν ζήσαμε τον Δεκέμβρη στην φωτιά του και όμως ακόμη θυμόμαστε το χριστουγεννιάτικο δέντρο να καίγεται στο σύνταγμα, τις επιθέσεις στα αστυνομικά τμήματα της χώρας από οργισμένους μαθητές. Και ακόμη θυμόμαστε το αίσθημα. Το αίσθημα πως κάποιοι σου κλέβουν τη ζωή και σε σκοτώνουν στην τελική. Και θυμόμαστε την οργή. Τόση οργή. Ενάντια στους δολοφόνους μπάτσους, ενάντια στις βιτρίνες της κατανάλωσης, ενάντια σε μία καθημερινότητα πνιγηρή.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη εκφράστηκε σαν μια διάχυτη κοινωνική ανταρσία. Εκείνες τις μέρες και τις νύχτες συναντήθηκαν στους δρόμους και στις δεκάδες καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, συγκρούστηκαν με τους μπάτσους, μαθήτριες, φοιτητές, επισφαλείς εργάτριες, μετανάστες. Και βρέθηκαν εκεί, Μαζί. Στη συλλογική υπέρβαση του φόβου, στη φωτιά της εξέγερσης, στα εκατοντάδες λεηλατημένα μαγαζιά.
Καμία κανονικότητα δεν μας καθησυχάζει.
Και είναι που τελευταία μας έχουν ζαλίσει με την επιστροφή στην κανονικότητα – λες και έχουμε ξεφύγει από δαύτη. Ξέρουμε ότι το κράτος δολοφονεί, τί άλλο είναι το κράτος και ο νόμος άλλωστε από την συνεχή και οργανωμένη απειλή -θανάσιμης- βίας.
Και αν έχουν χαραχτεί στην μνήμη μας τα ονόματα (Μιχάλης, Αλέξης, Zackie, Lukman, Ebuka), ψάχνουμε άλλα τόσα. Ονόματα αόρατων και ανώνυμων. Των εργατών που πεθαίνουν πάνω στο μηχανάκι για 3 ευρώ την ώρα, αυτών που πεθαίνουν από την μόλυνση του τόπου τους για χάρη της ανάπτυξης, των μεταναστριών που πεθαίνουν δεμένες πισθάγκωνα στον Έβρο, των νεκρών μέσα στα Α.Τ και στις φυλακές.
Όπως και τον Δεκέμβρη του 2008, έτσι και σήμερα από τη Χιλή έως το Λίβανο, όπου η οργή και η λύσσα μας για τον κόσμο αυτό συλλογικοποιείται και ξεσπά σε πεδία ταραχών, η απάντηση έχει δοθεί. Είναι η άμεση αντίδραση στην πραγματικότητα και σε ό,τι τη συμβολίζει. Δεν θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα, γιατί η κανονικότητα είναι το πρόβλημα.
Και αυτή είναι η απάντηση που τους τρομοκρατεί
Για όλους τους λόγους του κόσμου, η 6 Δεκέμβρη δεν είναι απλώς μια ημέρα μνήμης. Στους δρόμους δεν μας βγάζει το πένθος αλλά η κάψα να ζήσουμε και άλλους Δεκέμβρηδες, να ζήσουμε τις πιο φωτεινές και αιχμηρές μας στιγμές. Γι’αυτό συναντιόμαστε και οργανωνόμαστε, για την συλλογική μας αντίσταση κάθε μέρα, στο σπίτι, στο δρόμο, στη σχολή, στη δουλειά, για το συλλογικό ξεπέρασμα του φόβου με μια κραυγή και μια υπόσχεση: ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε εδώ, μέχρι τα φλογισμένα όνειρα μας να καταστρέψουν τον κόσμο της εξουσίας.
ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΜΑΘΗΤΙΚΗ-ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ- ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ ΣΤΙΣ 12:00
Συντονιστικό αναρχικών/αντιεξουσιαστικών/αυτόνομων στεκιών και σχημάτων εντός των σχολών