Σαν φοιτητές βιώνουμε καθημερινά μια εντατικοποιημένη πραγματικότητα. Τρέχουμε από μάθημα σε μάθημα, από εργαστήριο σε εργαστήριο και από εργασία σε εργασία. Ταυτόχρονα είμαστε αναγκασμένοι να δουλεύουμε έτσι ώστε να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες, σε δουλειές με ευτελή μισθό και εξαντλητικά ωράρια. Η σίτισή μας μέσα στο πανεπιστήμιο (λέσχη) είναι μία από τις βασικές μας ανάγκες που απαιτούμε και όχι μία πολυτέλεια που μας παρέχεται. Παρ’ολ’αυτά ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια σειρά εμποδίων και δυσκολιών για ένα και μόνο πιάτο φαί. Αρχικά, η έκδοση κάρτας σίτισης απαιτεί ένα κυκεώνα εγγράφων και οικονομικών απαιτήσεων και μια τεράστια διαδικασία αναμονής και πανικού για να εκδοθεί. Και αυτό εφόσον είσαι μέσα στο όριο των ν+2 ετών φοίτησης. Ειδάλλως, είσαι υποχρεωμένος να ΠΛΗΡΩΣΕΙΣ αντίτιμο για να πάρεις ένα γεύμα. Σε μία λέσχη όπου συσσωρεύονται οι φοιτητές όλων των σχολών της ΠΑΝΕ σε ένα πάγκο όπου εργάζονται ελάχιστοι εργαζόμενοι και μια ποιότητα φαγητού που είναι στο όριο της επιτρεπόμενα αποδεκτής ποιότητας. Και προφανώς ούτε λόγος για συμπλήρωμα εκτός και αν έχεις το κουράγιο να περιμένεις πάλι σε μια τεράστια ουρά για να εξυπηρετηθείς.
Γνωρίζουμε όμως γιατί έχει διαμορφωθεί μια τέτοια κατάσταση για κάτι τόσο αυτονόητο όπως η δωρεάν σίτιση στη λέσχη. Είναι κομμάτι μιας συνολικότερης επίθεσης που δεχόμαστε σαν φοιτητές-εργαζόμενοι από τα αφεντικά και εντάσσεται στη συνολικότερη κουβέντα για το κόστος φοίτησης και τι εξυπηρετεί η εκθετική αύξησή του. Είναι μέρος της αναδιάρθρωσης που επιχειρούν τα αφεντικά και οι κυβερνήσεις τους μέσα στο πανεπιστήμιο και έρχεται με δύο τρόπους. Καταρχήν με τη επίθεση στις βασικές μας ανάγκες (σίτιση, στέγαση, μεταφορές, βιβλία κλπ) όπου πολλά από αυτά ήδη θεωρούνται πολυτέλειες. Το δεύτερο είναι το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας είτε με τη μορφή ερευνητικών είτε πολύ απλά μέσω της ανάδειξης επενδυτικών “φιλέτων” για κάθε καρδιάς καρύδι εργολάβο(στην προκείμενη περίπτωση η σίτιση). (Σε κάθε περίπτωση, για να πάνε καλά αυτές οι δουλειές αυτό που πρέπει να εμπεδωθεί είναι η ασφάλεια και ο έλεγχος) Είναι προφανές (ή θα έπρεπε να είναι) ότι η λειτουργία της λέσχης παλαντζάρει ανάμεσα στη στην ελαχιστοποίηση του κόστους κάθε φοιτητή για το πανεπιστήμιο και στη μεγιστοποίηση του κέρδους του εργολάβου. Από τη μια δηλαδή το πανεπιστήμιο προσπαθεί μέσω των καρτών σίτισης να ελέγχει (άρα και να μεταβάλει κατά το δοκούν) το ποσοστό των φοιτητών που “δικαιούνται” να τρώνε δωρεάν .Από την άλλη ο μαφιόζος που τσίμπησε τη μπίζνα προσπαθεί να αυξήσει το κέρδος του για ένα δεδομένο αριθμό καρτών σίτισης μέσω της μείωσης του ποσοστού των καρτών που όντως σιτίζονται: Το ίδιο το γεγονός της τεράστιας ουράς και του συνωστισμού που επικρατεί στη λέσχη, εφόσον πέντε εργαζόμενοι δεν μπορούν αντικειμενικά να εξυπηρετήσουν τόσο μεγάλο όγκο φοιτητών, βολεύει τον κάθε Kομπατσιάρη εφόσον δεν είναι λίγος ο αριθμός εκείνων που προτιμούν να μην φάνε από το να αναμένουν στην ουρά γιατί δεν προλαβαίνουν και άρα μειώνεται εν τέλει ο αριθμός αυτών που πραγματικά σιτίζονται.(οπότε μειώνεται ο αριθμός και το κόστος των παραγόμενων μερίδων).Επιπλέον απαιτώντας από όσους δεν έχουν κάρτα , να πληρώσουν για να φάνε, ουσιαστικά πληρώνεται διπλά, για κάτι που έχει ήδη αρχικά πληρωθεί μέσω της εργολαβίας. Ταυτόχρονα, προφανώς και χρησιμοποιείται τη προσφιλέστερη μέθοδο των αφεντικών, την υποτίμηση των εργαζομένων που δουλεύουν στη λέσχη(μειώσεις μισθών, απολύσεις, μεγάλος φόρτος εργασίας).
Για όλα τα παραπάνω, θεωρούμε αδιανόητο το να πληρώνουμε ή το να επιδεικνύουμε οποιουδήποτε είδους διαπιστευτήριο(πάσο) για κάτι τόσο αυτονόητο όπως η σίτιση. Για κάθε φιλόδοξο αφεντικό που θέλει συνεχώς να μεγιστοποιεί το κέρδος του μέσα στο πανεπιστήμιο, εμείς πάντα θα επιδιώκουμε να δημιουργήσουμε υλικό κόστος. Και το τελευταίο, επιτυγχάνεται και με την ίδια την ανατίμηση της εργατικής δύναμης των εργαζομένων μέσα στη λέσχη. Με άλλα λόγια θεωρούμε πως ο ίδιος φόρτος εργασίας θα πρέπει να διαμοιράζεται σε περισσότερους εργαζόμενους ,άρα μιλάμε για προσλήψεις προσωπικού, με καλύτερους μισθούς και με σταθερές σχέσεις εργασίας. Συλλογικοποιούμε τα κοινά μας συμφέροντα απέναντι σε κάθε αφεντικό και οργανωνόμαστε για την κοινή μας ανάγκη για δωρεάν σίτιση.
Δεν διαπραγματευόμαστε τα αυτονόητα
Θα τρώμε τζάμπα και όσο θέλουμε
Αρνούμαστε κάθε έλεγχο στη λέσχη
Κοινοι αγώνες φοιτητών εργαζομένων
Συλλογικότητες και φοιτητές/τριες από σχολές ΕΚΠΑ