Να μην αφήσουμε την κανονικότητα της απαξίωσης και της διαίρεσης να περάσει από πάνω μας.
Πάνω από ένας μήνας έχει περάσει από τη λήξη του απεργιακού αγώνα και των φοιτητικών καταλήψεων και η κανονικότητα έχει επανέλθει στα γραφεία και τα αμφιθέατρα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Οι περισσότεροι εργαζόμενοι έχουμε επιστρέψει στις θέσεις μας και «βάζουμε πλάτη» για να λειτουργήσουν οι υπηρεσίες παρά το γεγονός ότι πολλοί είμαστε ήδη σε διαθεσιμότητα ή σε «αυτοδίκαιη αργία»· παρά το γεγονός ότι από στιγμή σε στιγμή περισσότεροι από τους μισούς θα βρεθούμε εκτός. Συνηθίσαμε σχεδόν να περιμένουμε τις «λίστες», να μετράμε μόρια για να δούμε αν η απόλυση θα χτυπήσει τη δική μας πόρτα ή την πόρτα του διπλανού μας.
Οι περισσότεροι φοιτητές έχουμε εισέλθει σε μια ακραία εντατικοποιημένη καθημερινότητα σπουδών με εξαντλητικές εξεταστικές, παρακολουθήσεις και εργαστήρια.
Ένα μήνα λοιπόν μετά την προσωρινή λήξη της απεργίας και οι αιτίες της παραμένουν κάτι παραπάνω από ζωντανές. Η γενικευμένη επίθεση στο κόσμο της εργασίας, που διεξάγει το κεφάλαιο και το κράτος του μέσα από την πολιτική της απαξίωσης και υποτίμησης της εργασιακής μας δύναμης πέρασε αναγκαστικά και μέσα στο πανεπιστήμιο.
Ο απολύσεις ανοίγουν το δρόμο σε νέες εργασιακές σχέσεις στους εναπομείναντες υπαλλήλους (εντατικοποίηση, νέες συμβάσεις) και στη διεύρυνση των εργολαβιών που ήδη υπάρχουν στους τομείς της καθαριότητας και της σίτισης. Έτσι μαζί με την άμισθη (ή σχεδόν άμισθη) εργασία μεταπτυχιακών και διδακτορικών σε ερευνητικά και μη προγράμματα ανοίγονται και νέα πεδία κερδοφορίας μέσα στο πανεπιστήμιο.
Ταυτόχρονα το κράτος προσπαθεί να αποποιηθεί ένα μεγάλο κομμάτι των χρηματοδοτικών υποχρεώσεών του, το οποίο χρησιμοποιείται σαν εργαλείο ώστε να μετακυλίεται το κόστος φοίτησης (σίτιση, στέγαση, δωρεάν συγγράμματα) στους φοιτητές και τις οικογένειες τους, τη στιγμή μάλιστα που ένα μεγάλο μέρος των φοιτητών ήδη είναι αναγκασμένο να δουλεύει (ή να ψάχνει για δουλειά) για να καλύψει τα έξοδα του. Επιπλέον, η εντατικοποίηση των σπουδών (αυτή κανείς δεν την κουνάει) αναγκάζει πολλούς να εγκαταλείπουν τις σχολές τους.
Παρά τις διαβεβαιώσεις της διοίκησης περί της μη αντικατάστασης διαθέσιμων υπαλλήλων από εργολαβικούς ή από άμισθους «εθελοντές», ήδη έχουμε κάποια (αν και σίγουρα υπάρχουν και άλλα) παραδείγματα για το αντίθετο:
- Ήδη στις εστίες οι φύλακες αντικαταστάθηκαν από εργολαβικές εταιρίες security παρά το γεγονός ότι πριν λίγες μέρες κέρδισαν τα πρώτα ασφαλιστικά μέτρα.
- Μεταπτυχιακοί με υποτροφίες αναγκάζονται να δουλεύουν εθελοντικά.
- Συμβασιούχοι παραμένουν στις θέσεις τους χωρίς να έχουν ενεργή σύμβαση.
Ταυτόχρονα στους χώρους όπου υπάρχουν εδώ και χρόνια εργολαβίες, τα αφεντικά βρήκαν ευκαιρία να αυξήσουν τα υπερκέρδη τους, έτσι:
- Στην Α’ ΦΕΠΑ οι εργαζόμενοι στην εστίαση έχουν μείωση στο μισθό τους.
- 5 από τις καθαρίστριες της Φιλοσοφικής απολύθηκαν, οι υπόλοιπες δέχθηκαν “γενναία” μείωση στους μισθούς τους.
Και φυσικά δεν χρειάζεται καν να αναφερθούμε στις ελλείψεις που όλοι βιώνουμε καθημερινά και την παραπάνω δουλειά που έχει πέσει στους εργαζόμενους (ελλιπής λειτουργία αναγνωστηρίων, βιβλιοθηκών, γραμματειών). Επίσης εργαζόμενοι που είναι ήδη σε διαθεσιμότητα εργάζονται για να καλύψουν τις ανάγκες του ιδρύματος, ενώ η διοίκηση δημόσια ανακοινώνει ότι απλά υπάρχουν κάποια κενά τα οποία θα θεραπευτούν.
Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι η συνέχιση του αγώνα που κάναμε τόσους μήνες αποτελεί επιτακτική ΑΝΑΓΚΗ. Η κυβέρνηση χρησιμοποίησε τις «υποσχέσεις» –τις οποίες την αναγκάσαμε να δώσει– για να μας βάλει σε ένα καθεστώς αναμονής, απελπισίας και φαγωμάρας και να προωθήσει την εφαρμογή του νέου νόμου-πλαίσιο. Δεν πρέπει να πειστούμε ότι ο αγώνας που δώσαμε ήταν μάταιος. Αντιθέτως, πρέπει να ανασυνθέσουμε τις συλλογικές μας σχέσεις –εργαζόμενοι και φοιτητές. Οφείλουμε να ανασυστήσουμε τα συλλογικά όργανα αγώνα που εδώ και 2,5 χρόνια έχουμε φτιάξει: την επιτροπή αγώνα της ΣΘΕ που ήταν και η μαγιά για τη συγκρότηση της απεργιακής επιτροπής, δηλαδή της μορφής αυτό-οργάνωσης μέσα από την οποία παραμερίσαμε το γραφειοκρατικό μηχανισμό-που διοικούσε το Σύλλογο Διοικητικού Προσωπικού, ο οποίος μέσα από τη συστηματική υπονόμευση του αγώνα μας έφερε στη σημερινή κατάσταση.
Αναγνωρίζοντας ότι ο διαχωρισμός ανάμεσα σε φοιτητές και εργαζόμενους μπορεί να οδηγήσει σε συντεχνιακές λογικές μέχρι και σε πλήρη σύγκρουση συμφερόντων (πχ οι φοιτητές να απαιτήσουν το άνοιγμα των αναγνωστηρίων με κάθε τρόπο, σε αντίθεση με τα εργατικά συμφέροντα των απολυμένων) και περιμένοντας την εφαρμογή της «Κοινής Υπουργικής Απόφασης» που συνδέει τη διαθεσιμότητα των εργαζομένων με την εφαρμογή του νόμου πλαίσιο,
Kαλούμε σε ανοιχτή εκδήλωση-συζήτηση την Τρίτη 4 Φλεβάρη στις 14.00 στο αμφιθέατρο Ιππαρχος του τμήματος Φυσικής για να βγούμε από την ατομική μας απομόνωση, να ανασυστήσουμε τη συλλογικότητα μας, να προετοιμάσουμε το έδαφος και να ανοίξουμε εκ νέου την προοπτική για την ανατροπή της πολιτικής των απολύσεων, για την ανατροπή της πολιτικής απαξίωσης της εργασιακής δύναμης και της ζωής μας.
επιτροπή αγώνα φοιτητών – εργαζομένων Σ.Θ.Ε.